Βιβλίο: Το ζήτημα της οργάνωσης

( Συλλογή κειμένων και ντοκουμέντων πάνω στο ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος )

Πρώτη έκδοση: Πρωτοβουλία Αναρχικών Πειραιά. Δεύτερη έκδοση τροποποιημένη: Πρωτοβουλία για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Κόσμος». http://eleftheriakos.blogspot.com

Στο παρόν βιβλιο[1]επαναδημοσιεύουμε κείμενα που αφορούν το ζήτημα της οργάνωσης. Κείμενα που μπορούν να βοηθήσουν και να συμβάλλουν εποικοδομητικά όσους συντρόφους – συντρόφισσες προβληματίζονται μ’ αυτό το ζήτημα. Κείμενα που βοηθούν να αποκτήσουμε μια μικρή ιστορική εικόνα για τις θέσεις και τάσεις που εμφανίστηκαν από τις απαρχές του παγκόσμιου αναρχικού κινήματος.

Πιστεύοντας πως οι παλιές κριτικές και αναλύσεις δεν είναι για πέταμα και χρειάζονται όσο και οι νέες, και αποσκοπώντας να ξεκινήσει μία νέα συζήτηση πάνω στο ζήτημα της οργάνωσης, αυτά τα κείμενα αναδεικνύουν το φάσμα των απόψεων γύρω από το ζήτημα καθεαυτό.

Κατά τη γνώμη μας, η οργάνωση δεν είναι το παν και δεν επιτρέπει να χαθούν ή να κερδηθούν τα πάντα ( δηλαδή, δεν πρέπει η οργάνωση να είναι αυτοσκοπός). Η οργάνωση των αναρχικών λειτουργεί σε δύο επίπεδα: το πρώτο είναι η οργάνωση, η συνοχή και η αποτελεσματικότητα του αγώνα μας, το δεύτερο -που κατά τη γνώμη μας είναι και το πιο ουσιώδες- είναι η επιβεβαίωση στην πράξη ότι μπορούν να υπάρξουν δομές και υποδομές οργάνωσης οριζόντιας και κυκλικής σύνθεσης χωρίς τον συγκεντρωτισμό, την ιεραρχία και το διατάζειν.

Γύρω μας τα πάντα είναι ιεραρχικοποιημένα και είναι επόμενο να δεχόμαστε τις επιδράσεις αυτής της ιεραρχίας και κυριαρχίας. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να πειραματιστούμε σε συμφωνία με το αξιακό μας πλαίσιο. Δε μιλάμε εδώ για τις μικρές κυτταρικές μορφές συλλογικότητας (ομάδες) -που τις περισσότερες φορές η εσωτερική τους συγκρότηση είναι εμπειρική, εθιμική- αλλά για ευρύτερα σύνολα ατόμων και ομάδων, όπου λόγω της ευρύτητας τους είναι αναγκασμένα να πραγματώνουν την αυτο-θέσμιση και την αυτο-διεύθυνση. Αυτοί οι ευρύτεροι οργανισμοί, είναι επίσης απαραίτητοι γιατί μπορεί να συγκεράσουν την τάση των ατόμων ή των μικρών ομάδων να βλέπουν τον κόσμο μοριακά και μικροσκοπικά (τοπικιστικά όχι μόνο με την έννοια του χώρου αλλά και των ιδεών), κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αρκεί να μην θέλουν να αναγορεύουν το μικρόκοσμο τους σαν το όλο.

Δεν μπορεί να είμαστε παντού και να τα ξέρουμε όλα. Το ποσοτικό και το ποιοτικό για μας τους αναρχικούς, βρίσκεται σε μια αλληλουχία. Είναι οργανικά συνδεδεμένο το ένα με το άλλο γιατί αν μείνουμε μόνο στην ποιότητα κινδυνεύουμε να γίνουμε ελιτιστές, ενώ αν μείνουμε μόνο στην ποσότητα υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε μάζα. Να γιατί είναι απαραίτητοι οι μαζικοί (από το πολλοί μαζί-όσο πιο πολλοί τόσο καλύτερα) οργανισμοί. Απαραίτητοι στους αναρχικούς που είναι διατεθειμένοι να υπερβούν το κίνημα διαμαρτυρίας, εμπαθούς δράσης που επικρατεί τα τελευταία είκοσι χρόνια στην Ελλάδα και να θέσουν τις βάσεις για ένα ιστορικό – επαναστατικό κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής του ισχύοντος πολιτικού – κοινωνικού συστήματος. Δηλαδή, να θέσουν κοινωνικό και πολιτειακό ζήτημα.

Η προσπάθειά μας, αποτελεί συμβολή στον κοινωνικό αγώνα και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί άρνηση ή ακύρωση του σημαντικού έργου συλλογικοτήτων και ατόμων στα τριάντα πέντε χρόνια αναρχικής – αντιεξουσιαστικής παρουσίας και δράσης στην Ελλάδα. Από την άλλη, το πρόβλημα της οργάνωσης και της συνεκτικότητας του αντιεξουσιαστικού – αναρχικού κινήματος, αλληλεπιδρά με την κοινωνική και ηλικιακή του διαστρωμάτωση. Η πλειοψηφία της προηγούμενης γενιάς απογοητεύτηκε, αφομοιώθηκε ή επέλεξε την παθητικότητα και την ιδιώτευση, γι’ αυτό παραμένουμε ένα κίνημα στην ουσία του νεολαιίστικο και φοιτητικό, ανακυκλώνοντας τα ίδια λάθη, τις ίδιες ανεπάρκειες και τις ίδιες καταστάσεις του παρελθόντος . Όμως, χωρίς γνώση της ιστορίας μας αναπαράγουμε τον ιστορισμό μας σαν νεοτερικότητα, και όπως έλεγε ένας σύντροφος: «όποιος τραβάει από το μανίκι την ιστορία γίνεται καρικατούρα της»!

Τα κείμενα αυτά – άγνωστα σε πολλούς παλαιότερους συντρόφους/συντρόφισσες και παντελώς άγνωστα στους νεότερους – είναι χρήσιμα για την εξαγωγή συμπερασμάτων Μόνο μελετώντας την ιστορία μας γύρω από τις μορφές οργάνωσης, που παρουσιάστηκαν στο παρελθόν, δε θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και τις ίδιες παραλείψεις από τη μια και από την άλλη θα μπορέσουμε να επανακαθορίσουμε και να ανασυνθέσουμε αυτά τα ζητήματα στις σημερινές συνθήκες . Όσο αποφεύγουμε να θέτουμε το ζήτημα της οργάνωσής μας, τόσο δεν μπορούμε να προτείνουμε μια άλλη εναλλακτική οργάνωση της κοινωνίας, αφήνοντας το προνόμιο αυτό στα αφεντικά και στους εξουσιαστές. Στην κοινωνική ιστορία βλέπουμε ότι οι επαναστατικές οργανώσεις είναι εν δυνάμει ένας μικρόκοσμος της κοινωνικής οργάνωσης που έχουν σαν όραμα. Άρα, λοιπόν, άλλο τρόπο οργάνωσης προτείνουμε εμείς για μας και άλλο για την κοινωνία;

Η συλλογή αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια:

Το πρώτο κεφάλαιο, αναφέρεται στις πρώτες προτάσεις και μορφές οργάνωσης του παγκόσμιου αναρχικού κινήματος, μέσα από μια ιστορική παρουσία και πρωτοδημοσιεύτηκαν στο αντιεξουσιαστικό περιοδικό “Μαύρος Ήλιος”, 1/10/1981

Το δεύτερο κεφάλαιο[2], αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης των αναρχικών σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης (εμπόλεμη κατάσταση) στην Ισπανία, μέσα από τις φάλαγγες(κολόνες) με τις αρχές της αντιιεραρχίας – αντιεξουσίας και τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, χωρίς να έρθουν σε αντίθεση μ’ αυτές, ακόμα και κατά τη διεξαγωγή των πολεμικών επιχειρήσεων, σε συνθήκες που δεν ευδοκιμούσαν οι ψευτοδιαφωνίες (αλλιώς. καραδοκούσε ο ελεύθερος σκοπευτής του εχθρού). Γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη Σιδερένια Φάλαγγα[3], γιατί αποτελεί υπόδειγμα αναρχικών αρχών και στόχων. Αυτή η φάλαγγα πολιτοφυλάκων αποτελούνταν κατά το ενενήντα τοις εκατό από κατάδικους των φυλακών, είτε για πολιτικά είτε για ποινικά ζητήματα.

Η φάλαγγα[4], που αποτελούνταν από τρεις χιλιάδες συντρόφους, ήταν αυτή που έδωσε τις πρώτες και πιο αποφασιστικές μάχες . Είχε τέτοια φήμη, που και μόνο στο άκουσμά της οι φασίστες πετούσαν τα όπλα και έτρεχαν να κρυφτούν. Άσκησε σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια στρατιωτικοποίησης της από την κυβέρνηση και σαμποταρίστηκε και από μερικούς αναρχικούς. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, ένα μεγάλο τμήμα της δε συνελήφθηκε ούτε παραδόθηκε, αλλά μέσα από συνθήκες παρανομίας ή αυτοεξορίας συνέχισε για αρκετό διάστημα να αντιστέκεται και να αγωνίζεται ενάντια στο καθεστώς των φασιστών.

Το παράδειγμα της Σιδερένιας Φάλαγγας είναι καίριο και απαντά άμεσα στην άποψη των αστών αλλά και των μαρξιστών – λενινιστών, ότι «η αναρχία δεν μπορεί να προτείνει μοντέλο οργάνωσης σε έκτακτες συνθήκες, είτε παραγωγής προϊόντων είτε σε συνθήκες πολέμου, χωρίς να ξεφύγει από τις φιλοσοφικές και ηθικές αρχές και αξίες της».

Το τρίτο κεφάλαιο, παρουσιάζει τρεις προγραμματικές διακηρύξεις που δείχνουν τον πλούτο και την ευρύτητα της αναρχικής σκέψης στο παρελθόν συγκριτικά με το σήμερα, που ο αναρχικός χώρος στην ιδικά στην Ελλάδα, βρίσκεται μεταξύ δύο καταστάσεων όσο αφορά το πρόταγμά του δηλαδή, μεταξύ της σύγχυσης και της ασάφειας.

Το πρώτο κείμενο είναι συνταγμένο από τον Μαλατέστα και δεν είναι πολύ γνωστό.

Tο δεύτερο, είναι η προγραμματική διακήρυξη του Συνεδρίου της CΝΤ στη Σαραγόσα, «ψηφισμένο την 1η Μάη του 1936, δύο μήνες πριν την επαναστατική έκρηξη, ένα από τα ωραιότερα προγράμματα που προτάθηκαν ποτέ από μια επαναστατική οργάνωση του παρελθόντος». ( International Situationist, «Γενικευμένη αυτοδιεύθυνση», Νο 12 – Σεπτέμβριος 1969).

Επιλέξαμε τη μετάφραση από την αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Δοκιμή», γιατί είναι πληρέστερη και περιεκτικότερη.

Το τρίτο κείμενο, παρουσιάζει το πρόγραμμα και τις θέσεις των Ομόσπονδων Αναρχικών Ομάδων Ιταλίας . (Κατά τη γνώμη μας, αξεπέραστο σε πολλά σημεία μέχρι και σήμερα, παρόλο που συντάχτηκε το Μάρτη του 1976)

Το τέταρτο κεφάλαιο, αναφέρεται: α. σε στοιχειώδης (πρωτόλιες) μορφές οργάνωσης ασκώντας μια εποικοδομητική κριτική όσον αφορά αγκυλώσεις και στενότητες του μικρόκοσμου των ομάδων συγγένειας, και β. σε ειδική οργάνωση γυναικών. Το κλίμα και οι συνθήκες που περιγράφει, αγγίζει αρκετές πλευρές και του αναρχικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο στις μέρες μας.

Το παράρτημα Α, παρουσιάζει δυο αναρχοκομμουνιστικές προσεγγίσεις γύρω από το ζήτημα των σχέσεων των αναρχικών με τα μαζικά κινήματα.

Το παράρτημα β, αναφέρετε στην γεωπολιτική και τα αναρχικά κινήματα οπου σαν επιστήμη που εξετάζει, την αλληλεξάρτηση μεταξύ φύσης(γεωγραφικού χώρου) και των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων και κατά συνέπεια μελετά την πολιτισμική και κοινωνική σχέση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Η γεωπολιτική όμως όπως θα δούμε στη συνέχεια πιο περιληπτικά περιορίστηκε στη μελέτη της αλληλεξάρτησης κράτους και χώρου(ενώ επιρροή στη διαμόρφωση του χώρου έχουν βέβαια και οι απλοί άνθρωποι και όχι μόνο τα κράτη και οι γενικότεροι εξουσιαστικοί μηχανισμοί) καθώς η κοινωνία ταυτίστηκε γενικά από τους ακαδημαϊκούς (κοινωνιολόγους, γεωγράφους, ανθρωπολόγους κλπ) με το κράτος παρά τις αντίθετες απόψεις αρκετών ακαδημαϊκών (βλέπε το κλασσικό ανθρωπολογικό έργο -ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ-του Πιερ Κλαστρ ).

Τελικά, η απάντηση στο ερώτημα που έθεσε το 1920 ο σερ Lloyd George στους εργάτες και που επαναλαμβάνουν εν χωρώ οι υπηρέτες του παλιού κόσμου: «Θέλετε να καταστρέψετε την κοινωνική μας οργάνωση, όμως με τι θα την αντικαταστήσετε;», δίνεται μέσα από την ιστορική εμπειρία των επαναστατικών κινημάτων εναντίον του καπιταλισμού, των κυβερνήσεων και της οργάνωσης των αφεντικών, το κράτος.

Κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή PDF από εδώ:

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=477

μικρο URL: https://activepropaganda.espivblogs.net/?p=1734

Share on Twitter