“Εδώ Πολυτεχνείο” : Σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων καπιταλιστών
παπανδρέου το δημιούργησε λοιπόν, παπανδρέου το αποτελείωσε. Ο πρώτος ήρθε σαν την πανσέληνο του Αυγούστου… Με τόση προσμονή από τη πλευρά των πολλών! Μετά από 7χρονιά προσαρμογής στη λεγόμενη μεταπολίτευση, made by k. karamanlis the senior, τα αστικά κέντρα στην επικράτεια μετατράπηκαν πάνω-κάτω σετσιμέντο και ήδη άρχισαν να γεμίζουν με κόσμο να ψάχνει δουλειές…
Με τα δυο πρώτα μεγάλα ψέματα σε αυτούς που τον ψήφισαν για αυτά, ο daddy παπανδρέου ξεκινάει ένα δικό του serie ενιαετίας, όπου σε γενικές γραμμές το πλαστικό και το χάρτινο “χρήμα” (σε εισαγωγικά γιατί δεν εννοώ απαραίτητα χάρτινο νόμισμα) μπήκε σε πάρα πολλές τσέπες και άρχισε να νοιώθει ήδη πολύ μέσος μεταξύ ευρωπαίων ο έλληνας…
Κάναμε ένα διάλλειμα βλέποντας το κομμάτι της αριστεράς με το μεγαλύτερο έρισμα στην κοινωνία (όχι μόνο εκλογικά) να τα ψιλοσκατώνει για λίγες στιγμές …εξουσίας και καπάκι από τις διαφημίσεις, επιστροφή στην κανονικότητα του εγκατεστημένου με βεβαιότητα εξελισσόμενου καπιταλισμού με στυλ μαρίκας και δρακουμέλ! Κάπου εκεί αρχίζεις να την ψιλιάζεσαι τη δουλειά, ότι τόσα χρόνια, τουλάχιστον με τα παραμύθια στην τηλεόραση προετοίμαζαν τα παιδιά…
Κι έτσι απλά σαν παραμύθι ο daddy έκανε το come back, ίδιο καιρό περίπου με το michael το jordan κι όχι μόνο αλλάξαμε παράγραφο εδώ, αλλά και σελίδα ολόκληρη… Φανταστείτε παραμύθι. Αυτό ακριβώς. Τώρα φέραμε ανθρώπους από άλλη χώρα να συνεχίσουν την τσιμεντοποίηση, δουλεύοντας στα όρια της σκλαβιάς (και λέω στα όρια γιατί πλέον έχουμε εγκατεστημένο καπιταλισμό και κανείς δεν έχει δώσει σαφή ορισμό στη λέξη σκλαβιά σε καθεστώς εγκατεστημένου καπιταλισμού) κι εμείς συνεχίζαμε να πληρώνουμε κάθε άχρηστη ανάγκη που μπορεί να υπάρξει σε ένα τέτοιο καθεστώς.
Κι έντεκα χρόνια μετά σκληρής μεσοποίησης, έπρεπε να πανηγυρίσουμε… Γιατί τα πήγαμε πολύ καλά για την ακρίβεια… Κι όταν λέω για την ακρίβεια, δεν εννοώ μόνο τη γνωστή φράση για να τονίσω ότι όντως τα πήγαμε καλά, αλλά εννοώ και την άλλη, την οικονομική ακρίβεια. Για αυτήν τα πήγαμε τέλεια! ΟΝΕ-Χρηματηστήριο-Συμμετοχή στις “συμμαχικές” επιχειρήσεις (ειρήνης) στην ανατολή, δηλαδή στην ιμπεριαλιστική υστερία των ηπα (η μοναδική ισχνή αντίδραση ενος λαού, ή αλλιώς ένα απλόχειρο μάθημα από τους μεγάλους στους μικρούς του τότε, για το “πως να αποτύχετε πλήρως στη διεκδίκηση των αιτημάτων σας, περπατώντας μόνο στο δρόμο) κι όταν μισότέλειωσε κι η εγνατία οδός, “ένα έργο που θα ένωσει την ανατολική με τη δυτική πλευρά της χώρας σε λιγότερες από 6 ώρες” (γιατί ακόμα και τώρα κομμάτια της δεν έχουν παραδωθεί στην κυκλοφορία), πανηγυρίσαμε με τους πιο ακριβούς ολυμπιακούς ever… Υπό την καθοδήγηση του προφέσορα Κυρίου Σημίτη που είναι και ο μόνος που αν ξανααναφερθεί στο άρθρο θα είναι με κεφαλαίο και στο κύριος.
Εδώ όμως αλλάζουμε σελίδα με σκάνδαλο. Μπαπ, ξαφνικά. Δυο αθλητών που πήραν χάπια για να ‘ναι πιο γρήγοροι και να πανηγυρίσουν με το εθνόσημο στο στήθος. Πολύς κόσμος ξενέρωσε, αλλά επειδή λόγω πανηγυρισμών για τους ολυμπιακούς , δεν πήραμε πρέφα ούτε ότι ο μέσος έλληνας το γύρισε σε k.karamanlis the junior, αρχίσαμε κι εμείς τα χάπια μετά το τέλος των αγώνων για να την παλέψουμε με τους μπλε. Κι ενώ πριν με το πασοκ οι περισσότεροι ήταν χαρούμενοι, γιατί αν εξαιρέσεις τον κοσκωτά, δεν ακουμπήθηκε κανείς άλλος (από τη δικαιοσύνη, σ.σ. κατά το “σπαστηκανε” ευαγγέλειο) κι ο πραγματικός πλέον πλούτος έχει συγκεντρωθεί στους λίγους, τώρα άρχισαν τα περίεργα…
Σου κόβω από ‘δω, σου κόβω από ‘κει, σου κόβω μισθούς, σε απολύω, τελειώνω μαζί σου σκίζοντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και εν τέλει σε απομονώνω, σε αμείωτους πάντα ρυθμούς ιδιωτικοποιήσεων και δαιμονοποίησης του δημόσιου χώρου (γενικότερα εννοώ, όχι μόνο σαν χώρο-κτίριο, αλλά και σαν έννοια-συλλογικότητες) εκ μέρους της διοίκησης… Υπήρξε ένα μόνο σχετικά δυνατό (κι εδώ ίσως είμαι κι ευγενικός) “όχι” από πλευράς φοιτητών στην ιδιιωτικοποίηση του δικού τους χώρου κι αυτό έπεσε στο κενό. Ίσως επειδή κι οι ίδιοι οι φοιτητές δεν κατάλαβαν ούτε και τότε ότι έχουν να κάνουν με αδίσταχτους ανθρώπους στην εξουσία, όχι μόνο τότε, αλλά από την αρχή του τερατουργήματος μεταπολίτευση στην ελλάδα. Αδίσταχτους για προσωπικά κέρδη.
Και βροχή τα σκάνδαλα. Πιθανό record απ’το πάρτι στις 7 του Μάρτη το ’04 και για τα επόμενα 5 χρόνια, μετράω πρόχειρα 5 σκάνδαλα (vodafone, βατοπέδι, ομόλογα ασφαλιστικών ταμείων, siemens, ζαχόπουλος, με αυτόν τον τελευταίο απλά να υποδεικνύει ότι ο μέσος πλέον, πρέπει να πηδιέται στη δουλειά ή πριν από αυτή για να την πάρει, κυριολεκτικά και μεταφορικά), παραδοσιακά φωτιές κάθε χρόνο και το πιο στεγνό παράδειγμα κρατικής κατάχρησης εξουσίας, με τη δολοφονία ενός παιδιού από όπλο ένστολου προστάτη σε τυχαία συνάντηση των δυο πλευρών στο δρόμο. Άσχετα αν η τρέμη, μετά στο μεγάλο κανάλι, παρουσίαζε ντουπλαρισμένο το βίντεο με προσθήκη ήχου τύπου “φασαρίας σε πορεία-συνθήματα”, λίγο πριν το διπλό πυροβολισμό που τέλειωσε μια ζωή δεκαπέντε χρονών. Άσχετα αν ο ξεπουλημένος σε όλα του, δικηγορίσκος, σχεδόν μας έπεισε ότι οι σφαίρες εξοστρακίστηκαν, στα δικαστήρια και τα παράθυρα της κάθε τρέμη.
Η τρέμη όπως κι όλοι αυτοί του συναφιού της, δεν έκανε κάτι διαφορετικά από ότι ο daddy pap, η μαρικά, ο επιστήμονας Κύριος Σημίτης και το καθήκι ο καραμανλής ο μικρός (και τον αποκαλώ καθίκι γιατί είχε το θράσσος να είναι ο πιο ξεδιάντροπος από όλους, οι άλλοι προσπαθούσαν να καβατζωθούν στη λαδιά, κατά τα άλλα όλοι το ίδιο κάνανε), ψέμματα έλεγε (λένε) και έχει την τεχνολογική δυνατότητα να τα παρουσιάσει κιόλας “αληθινότερα”… Αυτά είναι σε γενικές τα μμε στο ελλάντα. Ψέματα. Και το κράτος είναι το ξύλο στους λίγους που ωρύονται σαν τις μάγισσες του μεσαίωνα στο δρόμο… Η ιερά εξέταση το 2011 τους στέλνει στα κολαστήρια του σωφρονιστικού συστήματος, ως… τρομοκράτες.
Επειδή ξυπνούσαν κάθε μέρα και λέγανε “όχι ρε κερατάδες δε θα με γαμήσετε ούτε σήμερα, ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ρε παιδί μου τη μισθωτή σκλαβιά, πως το λένε, άει στον βόθρο σας”. Για αυτόν μόνο το λόγο, κανέναν άλλο. Η οργή πρέπει να κατασταλλεί εξάλλου από όπου κι αν προέρχεται. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτήν καταδικάζουν οι γραβατωμένοι πολιτηκάντηδες πάσας προέλευσης (όχι μόνο κομματικού πακέτου) στις τηλεοράσεις και όχι τη βία. Δυστυχώς αυτήν καταδίκαζαν και πολλοί μέσοι καιρό τώρα… Είτε λέγεσαι όμως θρησκεία, είτε μοναρχική δυναστεία, είτε καπιταλισμός υπό δημοκρατική επίφαση (συνδυασμός των δύο πρώτων για μένα με δημοκρατική φράουλα στην κορυφή…), το όπλο στην αντιμετώπιση της οργής είναι ένα και δοκιμασμένο, το μπουντρούμι. Οι προσαγωγές, οι συλλήψεις και οι τελικοί εγκλωβισμοί ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις που εξέφρασαν εντονότατα την οργή τους σε όλο αυτό το βάλτο, από το Δεκέμβρη του ’08, μέχρι τώρα, συνεχίζονται εξάλλου κανονικά.
Πρώτη φορά που κόσμος βγαίνει στο δρόμο σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο, με απολύτως κανένα όμως είδος σχεδίου, κάτι που ήταν και λογικό βέβαια. Το αποτέλεσμα τεράστιο εύρος διαφορετικών αντιδράσεων… Εντελώς. Το ευχάριστο :η επαναοικειοποίηση του δημόσιου χώρου στην post-december era, ή μάλλον καλύτερα η διάδοση της ιδέας, ως μια πιθανή πηγή νερού στα μολυσμένα νερά της πόλης του σάπιου πλέον καπιταλισμού και μάλιστα με το σφύριγμα έναρξης της κρίσης… Της οικονομικής κρίσης; Όχι βέβαια, αν φτάσατε ως εδώ, θα καταλάβατε ότι μέχρι το ’04 οι περισότεροι περνούσανε χάρμα και μετά ξαφνικά οι περισσότεροι περνάμε μέχρι και τώρα με βία. Όχι στις πορείες. Στη καθημερινή μας επιβιώση… Με βία και μεταξύ μας. Βαθιά κοινωνική κρίση.
Μια δημοσκόπηση που θα απαντούσε μόνο στο ερώτημα “πιστεύετε ότι έχει αυξηθεί το κόμπλεξ και η γκρίνια στην καθημερινότητά σας;” (σαφής ερώτηση, όσο γενική κι αν φαίνεται), νομίζω ότι θα με επιβεβαίωνε στο έπακρο. Οι δημοσκοπήσεις αντιθέτως που παρακολουθούμε περιστρέφονται τόοοοοοοσο βαρετά γύρω από το ποιό χρώμα θα έχει την επόμενη φορά το μπαλάκι που θα μας σπάει τ’αρχίδια (και ισχύει και για τα δύο φύλα αυτό) και οι πιθανές επιλογές είναι πάντα και μόνο δύο. Δικό σας!
Κι έτσι σαν ψέματα, ο γιωργάκης του daddy (αφού διαδέχτηκε το καθήκι που τόσο μπόρεσε, τόσο έκλεψε), με το ψέμα της επανάκμψης, υπο τη φτερούγα, του σε εκατό ημέρες και δεύτερο το “όχι” στο ΔΝΤ, μας άφησε να το λουζόμαστε εδώ και 500 μέρες. Δυο ψεματάκια, όπως ο μπαμπάκας του. Πολύ ξαφνικά μας άφησε όμως αυτός. Όπως ο άνεμος Κεντέρης.
Το ΔΝΤ εδώ μπαστακωμένο με πρωθυπουργό τραπεζίτη, πασόκους και νουδίτες μαζί πλέον στις γνωστές, για αμφότερες τις πλευρές, καρέκλες και ωωωω έκπληξις τους σκατοκέφαλους του λαος με το δολοφόνο βοειδη και τον αφελως επικίνδυνο πωλητή βιβλίων (και του ιδίου). Όχι ότι δεν κυβερνούσανε και πριν, αλλά πλέον είναι εκλεγμένα μέλη της κυβέρνησης-σωτηρίας της δημοκρατίας-του καπιταλισμού που ξεβράκωτος επιβιώνει κάθε μέρα στις πλάτες μας σαν ξοφλημένο πρεζάκι για ένα 5€ τη φορά, με την απολύτη ανοχή και συγκατάθεση μας… Με την επιλογή μας.
Και όσοι γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν το βοηθάς το πρεζάκι με το να το τροφοδοτείς με 5€ κάθε φορά που κυλάει. Διακοπή της παροχής χρειάζεται και ψυχολογική υποστήριξη. Αποδομίστε την έννοια στο μυαλό σας και τη ίδια τη στολή της καθημερινόιτητας σας. Δεν είναι εύκολο γιατί μας ναρκώνανε τόσο καιρό και το ναρκωτικό σκληρό. Ανασφάλεια και τρόμος λέγεται. Κρεμαστήκατε πάνω σε αυτή την επιλογή και μας μάθατε κι εμάς πως να κρεμιόμαστε, αλλά δεν έχει πλάκα πλέον… Δεν είναι κάν βαρετό. Είναι εξοργιστικό και χτυπάει αλύπητα στο ψαχνό καθημερινά χωρίς οίκτο. Είναι βία! Όπως και στη χούντα. Βία ήταν από το ’74 μέχρι τώρα. Τότε μας βιάζαν τα όνειρα, τώρα τις ζωές.…
Δε θέλει ούτε ανώτερα μαθηματικά, ούτε ανάλυση σε μαρξιστικό level. Ο καπιταλισμός στην ελλάδα πέθαίνει και πρόλαβε να χέσει το παρεάκι του βοειδη μπας και… Θα τελειώσουμε μαζί τους; Να συννεοηθούμε και να μιλήσουμε μεταξύ μας χρειάζεται, όλοι όσοι έχουνε υποστεί τα σκατά με οποιοδήποτε κόστος και τρόπο όλα αυτά τα χρόνια κι όσοι αρχίζουν να τα γεύονται τώρα. Οι δεύτεροι να ‘ναι σίγουροι ότι τα πράγματα δε θα βελτιωθούν υπέρ του καπιταλισμού. Το καλύτερο που μπορεί να του συμβεί είναι να μπει σε κώμα.
Να κοιταχθούμε στα μάτια και να πούμε επιτέλους τι θέλουμε να κάνουμε όλοι εμείς. Όχι τι δε θέλουμε, ούτε τι θα ψηφίσουμε όταν μας κάνουν την τίμή να μας καλέσουν. Τι θέλουμε να κάνουμε; Να συνεχίσουμε το ίδιο ή να αρχίσουμε κάτι άλλο; Οτιδήποτε άλλο. Να το συζητήσουμε μετά το πως θα είναι το άλλο. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε το όχι αυτό.
17 Νοέμβρη σήμερα. Σαν σήμερα πριν 38 χρόνια, 23 άνθρωποι εκτελέστηκαν σε ένα βράδυ μπροστά στην πύλη της ανώτατης παιδείας από το σιχαμερό στρατιωτικό καθεστώς στο οποίο όρθωσαν για τελευταία φορά το αναστημά τους και το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Μετά από λίγους μήνες οι κοπριές με τα τανκς φύγαν για να μας μεταπολιτεύσουν οι κοπριές με τις πιστωτικές κάρτες από όπου κι αν προέρχονται κι αυτοί… Με αυτούς στο τιμόνι οι δολοφονίες πολλαπλασιάστηκαν (για όσους θεωρούν ότι λέω κάτι αυθαίρετο τώρα, θα αναφέρω μόνο τους 78 νεκρούς στα έργα κατασκευής και υποστήριξης των ολυμπιακών του ’04, χωρίς να έχω ακριβή νούμερα για τα υπόλοιπα εργατικά ατυχήματα, τις δολοφονίες στους σάπιους δρόμους τους, τις δολοφονίες πολιτών από κάθε είδους προστάτη του συστήματος, ένστολου και μη, και τις δολοφονίες νέων παιδιών από την πρέζα που πολλές φορές οι ιδιοί προστάτες κυκλοφορούν στο σκοτάδι)…
Σίγουρα πολλά δεν πήγανε καθόλου καλά αυτό τον καιρό… Στο τέλος όμως θα χαμογελάσουν οι πολλοί… Κι αν όχι, δε θα ‘ρθε ακόμα το τέλος… Έχουμε δρόμο! Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τις επιλογές μας…
Υγ.1 Το κείμενο εμπνεύστηκε από τη μοναδική φωτογραφία που το συνοδεύει, από την πρώτη διδάξασα… Οι απόψεις είναι αποτέλεσμα συντροφικών συζητήσεων τον τελευταίο καιρό.
Υγ.2 Χρησιμοποιώ πολλούς εντελώς αδόκιμους όρους, αλλά δε με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει να πιάσετε το νόημα. Για τους λάτρεις της ταμπέλας, που πιθανόν να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο, και θεωρούν με επιχειρήματα ότι δεν έχω πάρει σαφή θέση, να τους πω μόνο, ότι είναι εκτός θέματος. Είμαι με τους ανθρώπους όλου του κόσμου. Τους καταπιεσμένους και τους εξεγερμένους.
Υγ.3 Οι μοναδικές πηγές στη μεγάλη ιστορική αναδρομή που κάνω, αφορούν το δολοφόνο βοειδη και το ντοκουμέντο με τον αριθμό των νεκρών τη νύχτα σαν κι αυτή το 1973, για το μεν πρώτο, γιατί τα σκουλήκια ως γνωστόν κρύβονται στη φωλιά τους και βγαίνουν μόνο μετά τη βροχή και για τα παιδιά του ’73 γιατί η εικόνα του μπάτσου της φωτογραφίας να διαλύει το αίμα τους στο τσιμέντο με τη μάνικα, για τη “βελτίωση” της εικόνας και μόνο του κτιρίου, μου προκαλεί τόσο αηδιαστικά συναισθήματα και ως γνωστόν τα έντονα συναισθήματα καθρεφτίζονται και εγκλωβίζονται πολύ εύκολα σε μια εικόνα…
Έτσι, θέλω να τη θυμάμαι δίπλα στις όμορφες, δεν έχει σημασία….
Share on Twitter
μικρο URL:
