Πρόγραμμα μαθημάτων στο πλαίσιο της κατάληψης Παντείου 16-19-20 Σεπτέμβρη
Παρασκευή 16.09, ώρα 18:00
Μειονοτική επιρροή και πολιτική συμμετοχή : ο ρόλος της ταυτότητας
Ξένια Χρυσοχόου (καθηγήτρια στο τμήμα Ψυχολογίας)
Θα μιλήσουμε για τις κοινωνιοψυχολογικές διαδικασίες που οδηγούν στην πολιτική συμμετοχή και κυρίως για τις διαδικασίες μέσω των οποίων μειονότητες μπορούν να ασκήσουν επιρροή. Θα δούμε τα ευρήματα ερευνών που δείχνουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες που διαμορφώνουν μια πολιτικοποιημένη ταυτότητα, η οποία αποτελεί όχημα για συμμετοχή. Επίσης θα δούμε τους μηχανισμούς άσκησης επιρροής αλλά και ακύρωσής της
Δευτέρα 19.09, ώρα 18:00
“Αγορά Εργασίας και Εκπαίδευση – Πέρα από τις παραπλανητικές γραμμικότητες”
Απόστολος Δεδουσόπουλος (καθηγητής στο τμήμα ΤΟΠΑ)
Υλικό μπορεί να βρεθεί στο http://labecon.blogspot.com
Τρίτη 20.09, ώρα 10:00
“Εκπαίδευση και Ιδεολογία: Το πανεπιστήμιο ως κριτικός αντίλογος”
Ηρακλής Μαυρίδης (καθηγητής στο τμήμα Κοιν. Πολιτικής)
Στην παρουσίαση αυτή θα θίξουμε πρώτα μερικά γενικά ζητήματα για τις σχέσεις μεταξύ εκπαίδευσης και κυρίαρχης ιδεολογίας όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα αναλυτικά προγράμματα, τις παιδαγωγικές πρακτικές και τους τρόπους αξιολόγησης για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα συγκεκριμένο νόημα στην γενική πρόταση ότι “η εκπαίδευση εκφράζει την εκάστοτε κυρίαρχη – ηγεμονική ιδεολογία”. Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσουμε πως εκφράζεται γενικά αυτή η αμφίδρομη σχέση – στο βαθμό που η κυρίαρχη ιδεολογία υποστηρίζεται εν πολλοίς από τη μακροχρόνια διαμόρφωση των υποκειμένων μέσα στους εκπαιδευτικούς θεσμούς – θέλουμε να κάνουμε ένα παρακάτω βήμα και να υποστηρίξουμε ότι, ενώ στη σχολική εκπαίδευση το κράτος διατηρεί – όχι τυχαία βέβαια – το μονοπώλιο της διαμόρφωσης των αναλυτικών προγραμμάτων και των εκπαιδευτικών πρακτικών σε κάθε χώρα, το πανεπιστήμιο του “Διαφωτισμού” διαφεύγει του κρατικού ελέγχου και διατηρούσε μια αυτονομία που είναι συγκροτησιακή του στις νεωτερικές κοινωνίες. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία, το άσυλο, η ελεύθερη έκφραση της κάθε γνώμης και της διακίνησης ιδεών, η κριτική και αμφισβητητική φύση της πανεπιστημιακής παιδείας είναι συγκροτησιακή τόσο της αυτόνομης διδασκαλίας όσο και της ελεύθερης επιστημονικής έρευνας – το πανεπιστήμιο δεν μπορεί παρά να αποτελεί ένα κριτικό αντίλογο απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία, στις κάθε λογής ορθοδοξίες, στους δογματισμούς και τους φανατισμούς, μια πνευματική και επιστημονική ετεροδοξία και αντί-λογο στην κυρίαρχη ιδεολογία. Και αυτό μας οδηγεί στο τελικό ερώτημα, που ίσως είναι και το διακύβευμα της παρούσας συγκυρίας: στον νεο-φιλελεύθερο όραμα ενός κοινωνικού δαρβινισμού και μιας γενικευμένης υποχώρησης της δημοκρατίας και όλων των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, ένα τέτοιο πανεπιστήμιο ως κριτικός αντίλογος όχι μόνο δεν θα είναι χρήσιμο για την αγορά (άρα αντιπαραγωγικό) αλλά δεν θα είναι πλέον και ανεκτό στο βαθμό που θεωρείται επικίνδυνο και επιζήμιο από τις υπάρχουσες εξουσίες και τα κοινωνικο-οικονομικά συμφέροντα που τις υποστηρίζουν. Εξουσίες που μέσω της σχολικής εκπαίδευσης και των ΜΜΕ επιθυμούν να διαμορφώνουν πειθήνια, φοβισμένα και υποταγμένα υποκείμενα – εργαζόμενους που θα ανέχονται και θα νομιμοποιούν αυτές τις εξουσίες, την οικονομική τους εξαθλίωση και τις κυρίαρχες ιδεολογίες που τις υποστηρίζουν – στις νεο-φιλελεύθερες δυστοπίες του μέλλοντος το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε θα έχει εξαφανισθεί και μετατραπεί σε κέντρο επιμόρφωσης, κατάρτισης και πώλησης εκπαιδευτικών υπηρεσιών στους μελλοντικούς εργαζόμενους – είλωτες
