Ένα μανιφέστο για την άμεση δημοκρατία

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε με πρωτοβουλία μελών της λαϊκής συνέλευσης Αμαρουσίου, τον Ιούλιο, Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 2011, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες αυτοπροσδιορισμού της συνέλευσης, αλλά και γενικότερα σε περίπτωση που είναι αποδεκτό, συνολικά των λαϊκών συνελεύσεων των γειτονιών. Το κείμενο περιλαμβάνει τη κριτική του συστήματος εκμετάλλευσης και τα συμπεράσματα που συνάγονται από αυτή, τις αρχές της συνέλευσης, τους σκοπούς, τους στόχους και τα μέσα.

Επιχειρούμε να δώσουμε μια εικόνα για το πως βλέπουμε το ρόλο της λαικής συνέλευσης στη σύγχρονη αλλά και μελλοντική συγκυρία – από το σήμερα έως τη τελική νίκη, δηλαδή τη παντελή αυτονομία των ομόσπονδων αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων τη κατάργηση του κράτους και του κεφαλαίου.

Tο κείμενο, περιλαμβάνει τις παρακάτω ενότητες:

 

Α. ορισμός

Β. η συνέλευση στη σημερινή συγκυρία

1. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία – κριτική στο πολίτευμα

2. Ο ρόλος του κράτους σήμερα

Ι. Το κράτος και το κεφάλαιο – ένας αιώνιος έρωτας.

ΙΙ. Το κράτος και οι τράπεζες.

ΙΙΙ. Οι “αγορές”, η κρίση, και ο μηχανισμός.

ΙV. Το κράτος και η κοινωνία.

Γ. Συμπεράσματα και … “ως εδώ!” να αντιτάξουμε τη δική μας απάντηση…

Δ. Λαϊκές Συνελεύσεις

1. Αρχές της λαϊκής συνέλευσης

2. Σκοποί της συνέλευσης

3. Άμεσοι στόχοι, και μέσα της συνέλευσης

I. Αύξηση της συμμετοχής

II. Συνεργασίες – συντονισμός

ΙΙΙ. Ενίσχυση σωματείων εργαζομένων κ ενώσεων παραγωγών

IV. Δίκτυα αλληλεγγύης

V. Βάση δεδομένωνΑ

VI. Διεθνείς σχέσεις

Ε. Παραθέματα – Διαδικασία συνέλευσης

 

Η προσπάθεια αυτή προϋποθέτει την απαγκίστρωση της συνείδησης από κομματικές σκοπιμότητες, ρεφορμιστικές δοκιμασμένες λογικές, με σκοπό, την κατ’ ευθείαν έφοδο στο άπαν. Κάνουμε έκκληση λοιπόν σε όλους τους αγωνιστές που οραματίζονται την αταξική κοινωνία, τη κοινωνία των ελεύθερων και ίσων, να συστρατευτούν για την άμεση υλοποίηση τώρα, αυτού που οραματιζόμαστε ως αύριο. Πιστεύουμε πως τώρα είναι η ώρα, αφού κωδικοποιήσουμε αυτό που συμβαίνει, να υλοποιήσουμε με σύστημα και λογική αυτό που ονειρευόμαστε.

 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΕΛΩΝ ΑΠΟ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

 

 

ΠΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ/ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΑΡΧΕΣ, ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

Η Λαϊκή Συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο λήψης πολιτικών αποφάσεων της κοινωνίας για όλα τα θέματα, που την αφορούν και την επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα. Ως τέτοιο, αποτελεί το βασικό κύτταρο οργάνωσης της κοινωνίας. Οι λόγοι για τους οποίους το ισχυριζόμαστε θα αναλυθούν στη συνέχεια του κειμένου.

 

Στην Λαϊκή Συνέλευση μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι πολίτες, που κατοικούν μόνιμα ή προσωρινά ή επισκέπτονται το Μαρούσι, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος κι εθνικότητας. Πρόκειται για μία συνεύρεση-συγκέντρωση ανθρώπων, που προσέρχονται σ’ αυτήν αυτόβουλα, δεχόμενοι και σεβόμενοι την ελευθερία και ισοτιμία των μελών της. Τελικός της στόχος είναι να λαμβάνονται αποφάσεις για κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα ζητήματα, που αφορούν στις ζωές τους και την περιοχή τους.

 

Η Λαϊκή Συνέλευση οφείλει να έχει την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, ώστε να είναι στο μέγιστο δυνατό βαθμό, το αντιπροσωπευτικό όργανο λήψης αποφάσεων της κοινωνίας. Για να εξυπηρετηθεί η εύρυθμη λειτουργία της Συνέλευσης, είναι δυνατόν Συνελεύσεις να λειτουργήσουν ανά συνοικία, ανά γειτονιά, ανά χωριό ή οπουδήποτε αλλού κριθεί αναγκαίο από όσους τις συστήσουν. Η σχετική απόφαση σύστασης και λειτουργίας τους, λαμβάνεται με λαϊκές συνελεύσεις και με πρωτοβουλία των ίδιων των πολιτών.

 

Με κριτήριο τις αρχές: 1)  της μέγιστης αριθμητικής προσέλευσης, 2) της ισότητας της συμμετοχής και 3) της αποτελεσματικής λειτουργίας, η Λαϊκή Συνέλευση αποφασίζει για

 

α. τη διαδικασία της (*1),

β. τις αρχές της, και

γ. τους τρόπους λήψης αποφάσεων.

 

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

 

Η Λαϊκή Συνέλευση του Αμαρουσίου, ξεκίνησε από την ανάγκη των κατοίκων της περιοχής για αδιαμεσολάβητη, ακομμάτιστη διαδικασία λήψης αποφάσεων, που αφορά στην αντίδρασή τους στα σχέδια της κυβέρνησης να υλοποιήσει το μνημόνιο. Έλκει τη γέννησή της στους συμπολίτες της πλατείας Συντάγματος, κομμάτι των οποίων πρωτοβουλιακά κάλεσε στη δημιουργία της.
ΜΕΡΟΣ Α’

 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ – Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Λαϊκή Συνέλευση αμφισβητεί και αρνείται πλέον, όλες τις μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποδεικνύεται ως η πιο αξιόπιστη μέθοδος, για την υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών (εργαζομένων, άνεργων και άεργων), την πλήρη περιφρόνηση και τελικά απαξίωση της λαϊκής βούλησης.

 

Η αφερεγγυότητα των υποσχέσεων των Ελλήνων «ταγών» είναι παροιμιώδης. Έχει γίνει αφορμή για ήρωες κινηματογραφικών ταινιών έως στίχους τραγουδιών. Πρόκειται πλέον για γενική διαπίστωση.

 

Παραδείγματα εξαπάτησης βρίθουν, όχι μόνο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα της τελευταίας 40ετίας, αλλά και στις χώρες του εξωτερικού. Για παράδειγμα ο Μπάρακ Ομπάμα υποσχέθηκε φορολόγηση των τραπεζών και των υψηλών εισοδημάτων, κάτι, που ουδέποτε υλοποίησε. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου επικράτησαν στις εκλογές με σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν» και λίγους μήνες αργότερα οδήγησαν την χώρα στο Μνημόνιο και στην μέγγενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, [χωρίς καν να ερωτηθούν έστω και δια δημοψηφίσματος οι ψηφοφόροι], εν μέσω αποκαλύψεων ότι γνώριζαν ότι λεφτά δεν υπήρχαν.

 

Στην ουσία η αντιπροσωπευτική δημοκρατία περιφρονεί τη λαϊκή βούληση όπως τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, και δεν διαφέρει από αυτά, παρά μόνο ως προς τη μέθοδο χειραγώγησης. Το φαινόμενο της περιφρόνησης της λαϊκής βούλησης, εξηγείται -δεν είναι παράλογο. Είναι απολύτως λογικό από την στιγμή, που οι προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων [παντού στο κόσμο], χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από μεγάλες επιχειρήσεις, επιχειρηματίες και λόμπυς (ομάδες μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που δωροδοκούν και ασκούν επιρροή σε πολιτικούς και γενικά σε κέντρα λήψης αποφάσεων, με στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους). Πρόσφατα αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο Ζίμενς στο οποίο ο ταμίας του ΠΑΣΟΚ στην επίμαχη περίοδο ομολόγησε ότι εισέπραξε χρήματα για τις ανάγκες προεκλογικής εκστρατείας, πράγμα που όπως αποκαλύφθηκε συνέβη, και με τη Ν.Δ. Τα λόμπις στις ΗΠΑ και στο Ευρωκοινοβούλιο αποτελούν πια έναν άτυπο θεσμό, μια ηθικώς αποδεκτή, μια φυσιολογική πραγματικότητα. Ως τέτοια, παρουσιάζονται με συστηματικό τρόπο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία συμμετέχουν ενεργότατα στη διαδικασία χειραγώγησης. Τα χρήματα των «χορηγών», διοχετεύονται στη διαφήμιση και στην συνεχόμενη παραπληροφόρηση και προπαγάνδα, για την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου του κοινωνικού σώματος από τα μαζικά μέσα “ενημέρωσης”, που κι αυτά με τη σειρά τους καθοδηγούν αυτόνομα τη κοινή γνώμη, σύμφωνα με τα θέλω των πελατών τους και κυρίως τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους. Αυτή η καθημερινή και συνεχής προπαγάνδα είναι μία άκρως αναγκαία διαδικασία έτσι ώστε οι μάζες να αποδεχτούν ανεμπόδιστα τα μηνύματα, τις αξίες, την ιδεολογία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

 

Το ρουσφέτι, δεν είναι παρά, μια πιο “λαϊκή” εκδοχή των πελατειακών σχέσεων των λόμπυς, έτσι όπως περιγράφονται πιο πάνω. Οι συντεχνίες είναι μια ακόμη εκδοχή πελατειακών σχέσεων, δια της οποίας επιτυγχάνονται δύο στόχοι:

 

α. Η ικανοποίηση κάποιων συμφερόντων ειδικών συντεχνιακών ομάδων εις βάρος της μεγάλης μάζας των εργαζομένων και χωρίς να τίθεται σε αμφισβήτηση ή σε κίνδυνο η ακεραιότητα και η ουσία του συστήματος εκμετάλλευσης.

β. Η διάσπαση του κοινωνικού συνόλου, με στόχο το “διαίρει και βασίλευε”. Έτσι, μέσω της  συστηματικής προπαγάνδας της Εξουσίας, ομάδες ή σύνολα καταπιεσμένων ανθρώπων πείθονται ότι τα συμφέροντά τους κινδυνεύουν από κάποιες άλλες κοινωνικές ομάδες, επίσης καταπιεζόμενες, και όχι από την ίδια την Εξουσία, από το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης.

 

Όλα τα παραπάνω – συντεχνιακά συμφέροντα, ρουσφέτια, λόμπις και μμε, συντείνουν στο να δομείται μια κυρίαρχη ιδεολογία, ένα ισχυρό ρεύμα, ώστε οποιαδήποτε άλλη άποψη, διαφορετική από τη κυρίαρχη, κρίνεται στη καλύτερη περίπτωση γραφική.

 

Η οφθαλμοφανής σε όλους ψευτοδημοκρατική λειτουργία του Κράτους, καταδεικνύεται επίσης, και με την ανά καιρούς, τακτική της εναλλαγής των κομμάτων. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με το δικομματισμό, λειτουργεί σα μηχανισμός κοινωνικής αποσυμπίεσης: δηλαδή, χρησιμεύει στο να εκτονώνεται ανώδυνα για το Σύστημα η λαϊκή αγανάκτηση, οργή και αντίδραση. Ανάλογα με τις κοινωνικές αντιδράσεις, άλλοτε οι κυβερνώντες παραχωρούν κάποια δικαιώματα στους πολίτες, κι άλλοτε τα παίρνουν πίσω, μέσα από την εναλλαγή των δύο «κομμάτων εξουσίας», όποτε χρειαστεί και μέσω μικρότερων κομμάτων, τα οποία προσφέρουν μία εναλλακτική λύση στο σύστημα, σε περίπτωση που αυτό βρεθεί σε αδιέξοδο όταν το πράγμα έχει “παραγίνει” με τα δύο βασικά κόμματα εξουσίας. Το Σύστημα, αφομοιώνει δηλαδή τις κοινωνικές αντιδράσεις μέσω της εκλογικής διαδικασίας, παρουσιάζοντας τον κοινοβουλευτισμό ως τη μόνη λύση. Και εδώ είναι καίριος ο ρόλος των μέσων μαζικής αποπληροφόρησης. Στη διαδικασία αυτή δεν έχει σημασία πιο είναι το προοδευτικό και πιο το συντηρητικό, οι πολιτικές μπορεί να είναι αντίστροφες των θεωρητικών χαρακτηριστικών των παρατάξεων. Με άλλα λόγια, η τακτική της δικομματικής εναλλαγής της εξουσίας, έχει σα σκοπό, όποτε πιέζεται το κοινωνικό σύνολο, το σύστημα να προσφέρει ψίχουλα, προκειμένου να μαλακώσει η αντίδραση της κοινωνίας, και μετά να αντεπιτίθεται πιο  επιθετικά.

 

Σε πολλές χώρες της Δύσης, ο δικομματισμός επικυρώνεται νόμιμα μέσω “εκλογικών” διαδικασιών, δημιουργώντας, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μια μόνιμη αλληλουχία διαδοχής στην εξουσία. H ύπαρξη δίπολου, όπως εργατικού-συντηρητικού, ρεπουμπλικάνων-δημοκρατικών, φιλελεύθερων-σοσιαλδημοκρατών, στις “δημοκρατίες”, είναι και η πολιτική έκφανση, αυτής της λειτουργίας του συστήματος. Το “δίπολο”, δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις επιβίωσης και διαιώνισης του συστήματος εκμετάλλευσης, εξασφαλίζοντας με την “ελαστικότητά του” και την αφομοιωτική του λειτουργία, τη χρόνια επιβίωσή του. Ανάλογα με τις ιστορικές καταβολές της κάθε χώρας, το “δίπολο” είναι δυνατό να πλαισιώνεται και από κάποια μικρότερα κόμματα-κομπάρσους, δεκανίκια του ίδιου συστήματος.

Πέρα από το δικομματισμό, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν αποτελεί παρά μια εκλογική διαδικασία που συμβαίνει μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Ο,τιδήποτε συμβεί στο ενδιάμεσο, τηρηθούν ή μη τα υπεσχημένα, οδηγούν τη κοινωνία στη φτώχεια, αδικούν, παρανομούν, καταπιέζουν, “εξυπηρετούν”, όλες οι ανομίες. Στο τέλος της τετραετίας  ξεπλένονται στη κολυμβήθρα της επίκλησης της “λαϊκής εντολής” πριν από τρία ή τέσσερα χρόνια.
Ακόμη κι αυτό το εκλογικό σύστημα είναι ότι πιο αναξιόπιστο υπάρχει, αφού με τη λογική της ανάγκης της “κυβερνητικής σταθερότητας”, οι εξουσιαστές σκαρφίζονται ό,τι τέχνασμα μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να προωθηθούν και να ευνοηθούν οι “μεγάλοι” και οι “μικροί” να παραμείνουν “μικροί”.
Παράλληλα ονομάζουν “ενεργό συμμετοχή” την ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια, δηλαδή την ανάθεση της τύχης της κοινωνίας στα χέρια κάποιων μη ανακλητών εκπροσώπων. Στην ουσία πρόκειται για ακριβώς το αντίθετο: o λεγόμενος πολίτης δε συμμετέχει σε κανένα συλλογικό όργανο, δε συνηθίζει το συγχρωτισμό με τους συμπολίτες του, δε συνδιαμορφώνει και ως εκ τούτου δεν αντιλαμβάνεται το πόσο δύσκολο πράγμα είναι η σύνθεση.

 

Τέλος, δε χρειάζεται να αναφερθούμε στα μεγάλα ποσοστά κοινωνικής αποχής σε όλες τις δυτικές κυρίως “δημοκρατίες”, που πλησιάζουν μέχρι και το 50% των ψηφοφόρων. Το φαινόμενο αυτό, δεν αποτελεί παρά δείγμα συνειδητής ή ασυνείδητης αποδοκιμασίας και απαξίωσης της εκλογικής διαιδκασίας. Αλλά, ακόμα κι αν συμμετείχαν όλοι αυτοί που απέχουν, αλήθεια θα άλλαζε κάτι στην ουσία της καταπίεσης; Ακόμα και σε χώρες με υψηλά ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές, οι συνθήκες εκμετάλλευσης δεν έχουν εξαλειφθεί. Με άλλα λόγια, αν οι εκλογές αλλάζανε τα πράγματα, θα ήταν παράνομες.

 

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, κι  αποδεικνύουν ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλες τις μορφές της, και σε όλες τις περιόδους εφαρμογής της, αποτελεί μέθοδο δόλιας υφαρπαγής της ψήφου των ψηφοφόρων,  για λόγους εξυπηρέτησης συμφερόντων της ελίτ που χρηματοδοτεί το πολιτικό σύστημα και για την επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος εκμετάλλευσης, και σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες.

 

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά απόδειξη του διαχρονικού δόγματος ότι η εξουσία διαφθείρει, ανεξαρτήτως προθέσεων, και λειτουργεί αλλοτριωτικά, ανεξάρτητα από τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Και “σωτήρες” ήλθαν να μας σώσουν στο παρελθόν πολλάκις, όπως ο Χίτλερ, ο Παπαδόπουλος, και “ηγέτες”, όπως ο Καραμανλής, ο Ανδρέας, και “συνετοί διαχειριστές”, όπως ο Σημίτης, ο Καραμανλής ΙΙ, κάθισαν στη καρέκλα της εξουσίας, και είδαμε που οδηγηθήκαμε.  Ως πότε ο κάθε ένας από εμάς θα επιτρέπει ή θα αναθέτει σε “σωτήρες” δεξιούς κι “αριστερούς” την ευθύνη της διαχείρισης της πολιτικής του ζωής; Κάθε φορά και αναστεναγμός, κάθε κυβέρνηση και λιτότητα για το λαό, κάθε εξουσία και φόβος για τη κοινωνία.  Δεν φταίει ο κάθε σωτήρας, κυβερνήτης ή διαχειριστής που δεν αποδείχτηκε καλός, φταίει το σύστημα εκπροσώπησης που αφήνει πάνω του τις τύχες μιας ολόκληρης κοινωνίας.

 

Συμπερασματικά, το πολιτικό σύστημα που αποκαλείται αντιπροσωπευτική δημοκρατία κρίνεται σε κάθε περίπτωση, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο, ψευδεπίγραφο, απατηλό, υποβολιμαίο, βίαιο και μεροληπτικό υπέρ των προνομιούχων. Από αυτούς φτιάχτηκε και τα δικά τους συμφέροντα προστατεύει.Ήρθε η ώρα, η λαϊκή βούληση να περιφρονήσει τη πολιτική Εξουσία, και να προτάξει την άμεση δημοκρατία σα μοναδικό και γνήσιο θεσμό λήψης αποφάσεων. Η Λαϊκή Συνέλευση, έρχεται να καλύψει την ανάγκη της κοινωνίας για πολιτική χειραφέτηση από προστάτες, σωτήρες και εξουσιαστές, για αυτοθέσμιση -δηλαδή για δημιουργία και παραγωγή κανονισμών από το ίδιο το σύνολο, την κοινότητα-, για τη κατάκτηση του αυτεξούσιου της κοινότητας- δηλαδή του δικαιώματος της κοινότητας να ρυθμίζει μόνη της τα ζητήματά της, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, κι άμεσα ανακλητές κι ελεγχόμενες εκπροσωπήσεις.

 

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

 

Το λεγόμενο Κράτος δικαίου, αποδεικνύει, κυρίως στη τωρινή ιστορική  συγκυρία, ότι είναι ανακόλουθο στο ρόλο του ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων, του τοποτηρητή του “κοινωνικού συμβολαίου”, του υπερασπιστή των αδυνάτων, του διασφαλιστή της κοινωνικής ειρήνης και δικαιοσύνης. Αυτές οι τελευταίες έννοιες είναι κενές περιεχομένου σε μία κοινωνία με αφεντικά και μισθωτούς σκλάβους, με εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Πρόκειται για όρους που χρησιμοποιούνται από τη μαζική και οργανωμένη προπαγάνδα της κάθε φορά άρχουσας τάξης για περάσει στο ασυνείδητο των ανθρώπων ότι η κατάσταση πραγμάτων που ζούμε σήμερα είναι ομαλή και “ειρηνική”, άρα αυτή η ειρήνη πρέπει να διαιωνιστεί. Και στην ουσία, μάλιστα, το Κράτος οδηγεί στην οικονομική υποδούλωση το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνιών, από τους λίγους, ελάχιστους προνομιούχους, εξουσιαστές.

 

O ρυθμιστικός ρόλος του κράτους έχει καταργηθεί, αποδεικνύοντας ότι τα συμφέροντα του Κεφαλαίου υπερισχύουν απέναντι στις κοινωνίες. “Εθνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών, ιδιωτικοποίηση των κερδών”, είναι η επωδός της λειτουργίας του Κράτους τα τελευταία χρόνια.  [“Στα κέρδη υπάλληλος, στις ζημίες συμμέτοχος”, είναι η επωδός της κοινωνίας]. Η διάσωση της CITIBANK, με τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων, η διάσωση του Ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος, με δημόσιους και κοινοτικούς (από χρήματα φορολογουμένων κι αυτοί) πόρους, το μονομερές ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης για τη ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών προκειμένου να μη καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, και η περικοπή μισθών και συντάξεων την ίδια ώρα, που το κράτος «αδυνατεί» να εισπράξει 36 δις ευρώ εισπράξιμη φορολογική ύλη, αποκαλύπτουν όχι μόνο το μεροληπτικό ρόλο του Κράτους απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά το “αποκαλύπτει” ως προς το ρόλο του, αυτόν του πιστού υπηρέτη των προνομιούχων.

 

Το Κράτος και η λειτουργία του προς το Κεφάλαιο

 

Το Κράτος, έχει σαν οργανωτικό μόρφωμα, περίπου τριακόσια χρόνια ιστορία. Σκοπός του είναι η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και της ισότητας απέναντι στο νόμο. Από την ιστορία του όμως αποδεικνύεται, ότι από τη σύστασή του διασφαλίζει με τη βία & το νόμο τη συναίνεση . Είναι ένας μηχανισμός, ο οποίος συντηρεί την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

 

Ούτε το Σύνταγμα όμως έχει ουδέτερο ρόλο. Το άδολο και καθαγιασμένο συνταγματικό δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η παγίωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Το Σύνταγμα προβλέπει από τα πρώτα του κιόλας άρθρα το σεβασμό των έννομων δικαιωμάτων των πολιτών, δηλαδή της ιδιοκτησίας, μεταξύ άλλων. Πράγμα, που σημαίνει ότι το Σύνταγμα και ο νόμος σέβονται ισότιμα τα έννομα δικαιώματα ενός ζάμπλουτου κροίσου εξίσου με αυτά ενός άστεγου, ενός άνεργου, ενός ρακοσυλλέκτη. Οποιοσδήποτε αμφισβητήσει αυτή την σχέση ανισότητας μεταξύ τους κρίνεται παράνομος, αν όχι «τρομοκράτης».
Το Σύνταγμα είναι ένα εφεύρημα της αστικής τάξης του 18ου αιώνα, προκειμένου να

νομιμοποιήσει την ισχύ της και να παγιώσει με την βία την κυριαρχία της μέσα στην κοινωνία.

Και ενώ το Σύνταγμα των κρατών του δυτικού κόσμου παγιώνει την ανισότητα, αυτό, παρουσιάζεται καθαγιασμένο αδιαμφισβήτητα, όπως το ευαγγέλιο ή παλαιά και καινή διαθήκη. Στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παγίωση της δυστυχίας και της ανισότητας. Είναι φυσικό, με αυτό το επιβαλλόμενο με την βία πλέγμα έννομων σχέσεων, η αδικία να αποτελεί θεμέλιο των κοινωνικών σχέσεων και να προσδιορίζει τον αξιακό προσανατολισμό της κοινωνικής συμπεριφοράς: δηλαδή η ηθική, οι συμπεριφορές και οι αξίες που κυριαρχούν στην κοινωνία καθορίζονται από τον χαρακτήρα των σχέσεων μέσα σε αυτήν. Και αφού αυτές είναι καθαρά ταξικές, υπερισχύουν και αναπαράγονται από τους μηχανισμούς της (μέσα μαζικής «ενημέρωσης», σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατός, οικογένεια κλπ), αυτούς της κυριαρχίας.

Μέσα σε αυτό το νομικό περιβάλλον οι κάθε λογής ελίτ αλωνίζουν στο κοινωνικό σώμα ανεμπόδιστα. Οι κυρίαρχοι εξακολουθούν να μένουν κυρίαρχοι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και υπάρχει θέση μόνο για όρνεα, που διεκδικούν με λύσσα την κοινωνική ανέλιξη και την οικονομική άνοδο, σε βάρος των καταπιεζόμενων συνανθρώπων τους. Πρόκειται για το πρότυπο του μικροαστισμού που τόσο πιστά αναπαράγουν τα παραπάνω μέσα.

 

Το Κράτος, είτε διασφαλίζει τη κοινωνική υποταγή στη διαδικασία αυτή, κι επικαλούμενο τη νομιμότητα, ασκεί βία, είτε, μέσω της “πολιτικής” (*2), αναλαμβάνοντας το ρόλο του επιδιαιτητή, αφομοιώνει τις κοινωνικές αντιδράσεις και εκρήξεις , προσφέροντας ψίχουλα στη κοινωνία εξασφαλίζοντας τη συναίνεση της (εκτόνωση εντάσεων επικίνδυνων για την ακεραιότητα του συστήματος εκμετάλλευσης: αυτός είναι ο κατασταλτικός του ρόλος), και συντηρώντας παράλληλα τους μηχανισμούς αφαίμαξής της προς όφελος των οικονομικά προνομιούχων (αυτός είναι ο εισπρακτικός του ρόλος) . Πρόκειται για μια ολέθρια σχέση Κεφάλαιου, Κράτους, κοινωνίας, που τα δύο πρώτα, ως σύστημα, εξαπατούν λεηλατούν και βιάζουν το σώμα της κοινωνίας, που αποτελεί το μόνιμο θύμα.

 

Το Κράτος και οι τράπεζες

 

Το Κράτος σε όλη του την ιστορία, με το Σύνταγμα και τους νόμους, στήριζε και στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες και τις τράπεζες ως αιχμή και πυλώνα λειτουργίας του συστήματος εκμετάλλευσης. Η στήριξη των τραπεζών αποτελεί άμεση προτεραιότητα σήμερα. Στηρίζοντας το τραπεζικό σύστημα, προσπαθούν να συντηρήσουν, με νύχια και με δόντια, την ισορροπία ενός συστήματος ανισόρροπου από την άπληστη φύση του, παρουσιάζοντάς το μας μάλιστα, σαν τη μοναδική δυνατότητα οργάνωσης της κοινωνίας -το καπιταλιστικό μοντέλο “ανάπτυξης”, που η κατάργησή του “θα σημάνει το τέλος του κόσμου”-. Οι τράπεζες είναι το κομβικό σημείο στο οποίο συναντώνται τα συμφέροντα των “αγορών” με εκείνα των κρατών. Αυτές είναι που παρουσιάζονται σαν το κλειδί της λύσης του συστημικού προβλήματος (δηλαδή του οικονομικού και κατά συνέπεια κοινωνικού κλυδωνισμού του συστήματος εκμετάλλευσης).

 

Πρόσφατα είδαμε το πρόβλημα της κρίσης των τραπεζών. Μετά την απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής επέκτασης με νόμο από τη κυβέρνηση Κλίντον, οι τράπεζες αύξησαν το ενεργητικό τους, επεκτείνοντας σε τοξικά προϊόντα τη δραστηριότητά τους, προκειμένου να πολλαπλασιάσουν τα μεγέθη τους και κατ’ επέκταση, τα κέρδη τους. Κι ενώ οι τράπεζες, όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων, με βάση ακόμη κι αυτούς τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού, θα έπρεπε να πτωχεύσουν, αντίθετα στηρίχθηκαν από το Κράτος με τα λεφτά των φορολογουμένων.  Σε αντιδιαστολή βέβαια, με ότι συμβαίνει στη περίπτωση πτώχευσης ενός νοικοκυριού, όπου σε μερικές περιπτώσεις ίσως θα πρέπει να ….ευχόμαστε να έχουμε καλές συνθήκες κράτησης. Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, το, από τα χρήματα των φορολογουμένων, διασωσμένο κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, σήμερα, αλαζονικά επιτίθεται, οδηγώντας τα κράτη το ένα μετά το άλλο στη πτώχευση. Πρόκειται για διατάραξη ακόμη κι αυτών των κανόνων του συστήματος. Πρόκειται για καταφανέστατη εξαπάτηση.
Πολλές φορές ο Ομπάμα, η Μέρκελ αλλά κι άλλοι “ηγέτες” της Δύσης έκαναν λόγο για “εφαρμογή κανόνων στις αγορές”, περιστολές της “ασυδοσίας”, και άλλους τέτοιους λεονταρισμούς, όμως τελικά δεν έγινε τίποτα κι ούτε πρόκειται να γίνει (*2), αφού οι «αγορές» χρηματοδοτούν τον προεκλογικό τους αγώνα. Τα πράγματα λοιπόν φαίνονται ολοκάθαρα κι επιβεβαιώνουν, ότι το Κράτος και το Κεφάλαιο, ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις τους, είναι ουσιαστικά δύο εκφράσεις του ιδίου πράγματος, δηλαδή της κυριαρχίας πάνω στη κοινωνία.

 

Το Κράτος αποτελεί έναν θεσμό που όχι μόνο δε τηρεί με ισότιμο τρόπο τους νόμους που το ίδιο έχει κατασκευάσει, όχι μόνο δε τηρεί τους νόμους ακόμη κι αυτού του ίδιου του “κοινωνικού συμβολαίου” που το ίδιο επινόησε, αλλά φροντίζει να κρατά τις κοινωνίες σε υποταγή, μοναδική λειτουργία που υποστηρίζει με συνέπεια. Συντηρεί την έννομη τάξη της κυριαρχίας των «αγορών», διασφαλίζοντας είτε με τη καταστολή και την υποταγή, είτε με το δημοκρατικό μανδύα και τη κομματική εναλλαγή, τη συναίνεση, και με τα μμε την απάθεια. Πρόκειται πλέον για ένα εντελώς άχρηστο, παρασιτικό, οργανωτικό μόρφωμα, που μια χειραφετημένη κοινωνία οφείλει να το πετάξει στο καιάδα της ιστορίας, με την ίδια περιφρόνηση που σήμερα και οι «αγορές» του συμπεριφέρονται.

 

Η κρίση (ύφεση) και οι «αγορές»

 

Ο μηχανισμός είναι απλός. Οι πολίτες, που δεν είναι ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν σε καθεστώς μισθωτής εργασίας για να ζήσουν και να αναπαράγουν πλούτο για όσους τα κατέχουν. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας τους δεν το καρπώνονται οι ίδιοι, αλλά οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, οι οποίοι πλουτίζουν χάρις στον ιδρώτα των εργαζομένων. Ο πλούτος ως χρήμα σωρεύεται στους λίγους, κατατίθεται στις τράπεζες και μετατρέπεται σε αριθμητικό μέγεθος. Το αριθμητικό μέγεθος λογιστικοποιείται στο ενεργητικό των τραπεζών, επενδύεται και πολλαπλασιάζεται, με τη μορφή νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων, στις χρηματαγορές. Εκεί, τζογάρεται, σωρεύεται και παρακρατείται. Δεν αναδιανέμεται ούτε καν επανεπενδύεται. Έτσι το χρήμα στερεύει για τους πολλούς. Η κοινωνία φτωχαίνει προς όφελος των λίγων κι απαιτείται από τους πολιτικούς, η κοινωνία των πολλών να κάνει θυσίες για έναν σκοπό: να ξαναδουλέψει περισσότερο, να παράξει περισσότερο, αλλά να αμειφθεί λιγότερο, “λόγω κρίσης”. Η λειτουργία αφαίμαξης και συσσώρευσης του παραγόμενου από τη κοινωνία πλούτου, έχει συμβεί αρκετές φορές στην ιστορία του καπιταλισμού των τελευταίων αιώνων, σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Η κρίση του 1929, η πρόσφατη του 2008, αλλά και αυτή που διανύουμε σήμερα ως ένα βαθμό, είναι προεξάρχοντα παραδείγματα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι κρίσεις συσσώρευσης του καπιταλισμού, οδήγησαν σε πολέμους.

 

Σήμερα βιώνουμε τη πραγματικότητα μιας παγκοσμιοποιημένης διαδικασίας εκμετάλλευσης. Η λειτουργία του Κεφαλαίου είναι διεθνοποιημένη πλέον και όχι εθνική. Ο πλούτος σωρεύεται σε ελάχιστους διεθνείς επενδυτικούς οίκους που εδρεύουν στη wall street ή στο city του Λονδίνου, και που με μέσο τις “αγορές”, τιτλοποιούν- “μετοχοποιούν” κάθε υλικό αγαθό που υπάρχει στο πλανήτη (το στάρι, τη σόγια, το νερό, τα μέταλλα, το καύσιμα, κ.ά.). Στοιχηματίζουν με τίτλους σε τιμές, χρεωκοπίες, δείκτες, δημιουργώντας υπεραξία από το πουθενά, και χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα, παρά μόνο λογιστικό.

 

Από τη CITIBANK, τη μεγαλύτερη τράπεζα στο κόσμο, έως τη μικρομεσαία βιοτεχνία της γειτονιάς, όλος ο δυτικός κόσμος, όλες οι εθνικές κοινωνίες, όλοι οι άνθρωποι παγκοσμίως, από το 2008 μέχρι σήμερα, παρακολουθούνε μουδιασμένα: πλούτος να “εξαφανίζεται” σε μια νύχτα, τράπεζες -κολοσσοί και ασφαλιστικές εταιρείες γίγαντες, άλλες να καταρρέουν, κι άλλες να σώζονται από τη κατάρρευση  από τα κράτη με τα χρήματα των φορολογουμένων. Κράτη να δανείζονται από άλλα κράτη, εκχωρώντας “εθνικά” δικαιώματα, ή από κεντρικές τράπεζες προκειμένου να μη καταρρεύσουν, και οι τράπεζες να δανείζονται από άλλες τράπεζες με τη εγγύηση χρεοκοπημένων κρατών. Μια αέναη ηλεκτρονική διακίνηση λογιστικών δισεκατομμυρίων με εκατέρωθεν εγγυήσεις, κι εκχωρήσεις δικαιωμάτων από τράπεζες σε κράτη και ανάποδα. Ένας πλούτος που κάνει βόλτα προκειμένου να μην καταρρεύσει το σύστημα.

 

Το πρόβλημα που έχει ο καπιταλισμός παγκοσμίως, είναι το  φυσικό του παράγωγο -η μετεξέλιξή του. Είναι πως έθρεψε με τη λογική της απληστίας και τις αρχές του κέρδους, ότι αυτά γεννάνε:  ένα τέρας. Δημιούργησε μια ελίτ χρηματοοικονομικών διαχειριστών στην οποία επέτρεψε, όπως είναι φυσικό με βάση τις αρχές του φιλελευθερισμού, να μετατρέψει το συσσωρευμένο παραγωγικό κεφάλαιο σε χρηματιστηριακό, το οποίο να έχει τέτοια δύναμη, ώστε να καθορίζει τις τύχες κρατών, πόσο μάλλον των κοινωνιών όλου του πλανήτη. Όλοι αυτοί οι επενδυτικοί σύμβουλοι, δεν είναι παρά τα “παιδιά” των εργοστασιαρχών, που “κατευθύνθηκαν” προς τη κατεύθυνση που ο συσσωρευμένος πλούτος των “γονέων” τους επέβαλλε: τη διαχείρισή του. Σήμερα κοινωνίες πεινάνε, αγρότες πάνε φυλακή και χάνουν πατρογονικές περιουσίες από δάνεια, επειδή η τροφή έγινε χρηματοοικονομικό προϊόν. Αύριο, εάν κάτι δεν αλλάξει, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν από δίψα επειδή τα αποθέματα νερού άλλαξαν ιδιοκτήτη, έγιναν εμπόρευμα που με βάση τις καπιταλιστικές αξίες πρέπει να παράγει κέρδος, και η αξία τους στις αγορές ανεβαίνει.

 

Αλλά και οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα, ως αναλώσιμο προϊόν δημιουργίας κέρδους. Χθες οι μετανάστες ήταν ευπρόσδεκτοι στις αγορές εργασίες της Δύσης, γιατί ήταν φθηνή εργατική δύναμη και οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά ευνοούσαν την δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινοτήτων. Σήμερα οι μετανάστες στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά κάνουν πλάτες στους διώκτες τους, τις άνανδρες φασιστικές παρακρατικές συμμορίες – που λειτουργούν ακριβώς ως «τσιράκια» των κυβερνήσεων και των αφεντικών – σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία από τα πραγματικά αίτια της κρίσης και να διοχετευτεί η οργή των καταπιεσμένων για την κατάσταση που ζούμε στους μετανάστες. Έτσι καλλιεργείται ο κοινωνικός κανιβαλισμός.

 

Το σύστημα που ζούμε, χαρακτηρίζεται από πλήρη αήθεια: έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιακής αναφοράς, έστω και με τη μορφή που είχαν οι “ανθρωπιστικές” αξιακές αναφορές των αστών της γαλλικής επανάστασης. Οι παραδοσιακοί -παλαιοί κεφαλαιοκράτες ενίοτε είχαν και “ανθρώπινο πρόσωπο”, οι σημερινοί δεν έχουν καθόλου πρόσωπο. Οι “αγορές” αποτελούν τη νέα παγκόσμια κυριαρχία, μ’ ένα τέτοιο τρόπο που οι επιμέρους κρατικές οντότητες και δεν θέλουν, και αδυνατούν να αντιπαλέψουν.

 

Στο σκηνικό αυτό προστίθεται και η ταχεία επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού με όλα τα χαρακτηριστικά του: χαμηλό κόστος εργασίας, ανυπαρξία εργατικών και πολιτικών δικαιωμάτων, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στο έπακρο. Πρόκειται για σύγχρονο φεουδαλισμό, με το κράτος ως μοναδικό αφεντικό να διαμορφώνει τους όρους της εκμετάλλευσης. Η αφύπνιση του κινέζικου κράτους -αφεντικού, και η επέκτασή του σε τομείς καπιταλιστικής δραστηριότητας (βιομηχανική παραγωγή, μεταφορές, παραγωγή πρώτων υλών, κατανάλωση), δημιουργεί μέσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού, προϋποθέσεις ισχύος έναντι των ανταγωνιστών του, προάγοντας το νεοφεουδαλικό πρότυπο σχέσεων εργασίας, ως το μόνο βιώσιμο στην οικονομία, έναντι των υπολοίπων. Αυτό το νεοφεουδαλικό πρότυπο εργασιακών σχέσεων, τείνει να επεκταθεί στις παραδοσιακές δυτικές μητροπόλεις, που, εκτός από την ολοένα και περισσότερο παρακμάζουσα παραγωγική βιομηχανία, εμφανίζονται σα να “καθυποτάσσονται” στους κανόνες του οικονομικού ανταγωνισμού, έναντι του κινέζου ανταγωνιστή τους,  δημιουργώντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για την επίθεση στα χρόνια και μέχρι σήμερα, κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Έτσι, η “κινεζοποίηση” φαίνεται, ως το αναπόφευκτο μιας οικονομικής ιστορικής εξέλιξης.  Οποία ειρωνεία: η “λαϊκή δημοκρατία” του “Κομμουνιστικού Κόμματος” της Κίνας, να έχει επιβάλλει και να διευθύνει το πιο στυγνό καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, και να αποτελεί τη πλατφόρμα της μετάλλαξης του δυτικού καπιταλισμού, από την αστική δημοκρατία στη νεοφεουδαρχία (*3).

 

Οι Λαϊκές Συνελεύσεις μπορούν να αποτελέσουν τα κύτταρα της οργάνωσης του αγώνα των ανθρώπων που δε θέλουν να ζήσουν αυτοί και οι επόμενες γενιές σαν σκλάβοι, ενάντια στο πρόγραμμα των αγορών να στραγγίξουν τις κοινωνίες και να δημιουργήσουν παγκοσμιοποιημένες μάζες δουλοπαροίκων, που θα επιβιώνουν για να εργάζονται και να παράγουν κέρδος για τους ελάχιστους κι εκλεκτούς του πλανήτη. Δεν πρόκειται να αποδεχθούμε αυτή την οδυνηρή προοπτική, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια μελλοντική κοινωνία που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στη αλληλοβοήθεια και τη αλληλο-προσφορά, και όχι στην απληστία του κέρδους, και του χρήματος. Ως εκ τούτου η σύσταση δικτύων προσφοράς -ζήτησης και διανομής, μέσα από ελεύθερες συμφωνίες ατόμων, ομοσπονδιοποιημένων κοινοτήτων, ενώσεων παραγωγών και καταναλωτών, χωρίς εμπορευματικό και κερδοσκοπικό χαρακτήρα, είναι η μοναδική προοπτική για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τη μέγγενη των αγορών και των εκκολαπτόμενων παγκόσμιων νεοφεουδαρχών. Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε σήμερα αυτό που φαντάζει αδύνατο, προκειμένου να μη ζήσουν αύριο τα παιδιά μας το αδιανόητο που επέρχεται.

 

Κράτος και κοινωνία

 

Όλα αυτά τα χρόνια οι δυτικές κοινωνίες υπάκουσαν στη νομιμότητα, πλήρωσαν αγόγγυστα τους φόρους. Εργάσθηκαν από την αυγή μέχρι το σούρουπο, για ένα κομμάτι ψωμί, ίσως για μια καλύτερη ζωή. Αρκετές φορές υπηρέτησαν την πατρίδα κι εκατομμύρια νεκροί θυσιάστηκαν σε πολέμους και κύλησαν ποταμοί αίματος για τη σημαία, εξυπηρετώντας στη ουσία τα συμφέροντα κάποιας «πατριωτικής» ελίτ. Ψήφισαν στις εκλογές και λειτούργησαν στα πλαίσια της νομιμότητας, διεκδίκησαν και διαδήλωσαν ειρηνικά με πορείες στους δρόμους, αν και μάταια τις περισσότερες φορές, κάτι καλύτερο.

 

Μέσα σε περιβάλλον κοινωνικής «συναίνεσης» και «ειρήνης», «αειφόρου ανάπτυξης», παγκοσμιοποίησης της παραγωγής, ανάπτυξης της κατανάλωσης, ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων τα τελευταία 40 χρόνια, γενικότερα σε ένα περιβάλλον ανεμπόδιστης άνθησης του οικονομικού φιλελευθερισμού υπό την προστασία των κρατών, «αναπάντεχα» προέκυψε κρίση.

Μια κρίση που επιταχύνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας της ζωής και φέρνει ως συνέπεια την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των εξουσιαζόμενων. Στρέφοντας τον Έλληνα καταπιεσμένο κατά του μετανάστη. Την μια επαγγελματική τάξη ενάντια στην άλλη. Τον ιδιωτικό υπάλληλο εναντίον του δημοσίου. Την μια συντεχνία ενάντια στην άλλη. Την κοινωνία εναντίον των συντεχνιών κ.ο.κ. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Μια κρίση που οδηγεί την μια χώρα μετά την άλλη, με διαφορετικές δικαιολογίες στην πτώχευση για την ίδια, όμως, αιτία: Την κερδοσκοπία του παγκοσμιοποιημένου πια κεφαλαίου.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

 

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο σαφές συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα οργανωμένο σύστημα εκμετάλλευσης των εργαζομένων εξαπάτησης και καταπίεσης της κοινωνίας. Παρά τις όποιες αντιφάσεις του, η φύση του οργανωμένου αυτού συστήματος είναι η απομύζηση των φυσικών πόρων, η εκμετάλλευση των ανθρώπων, η σώρευση πλούτου και η κερδοσκοπία. Η πολιτική εξουσία έχει αναλάβει το έργο της διαχείρισης αυτού του συστήματος αδικίας, το Κράτος εφαρμόζει με νόμους που θεμελιώνουν ισότιμα την ανισότητα των ανθρώπων, και οι κερδοσκόποι απομυζούν, με την ασφάλεια που οι δύο προηγούμενοι τους παρέχουν, τους φυσικούς κι εργασιακούς πόρους.

 

Τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, η Εκπαίδευση, το lifestyle, έχουν αναλάβει την αποχαύνωση των ανθρώπων, επιχειρώντας να τους πείσουν με την αδιάκοπη προπαγάνδα τους για την αναγκαιότητα της ιδιώτευσης, να τους κάνουν άβουλους υπηκόους που θα έχουν την ψευδαίσθηση ότι η ευημερία τους εξαντλείται στην αγορά προϊόντων. Θα έχουν την ψευδαίσθηση ότι θα είναι ελεύθεροι, άρα δε θα έχουν λόγο να αντιδράσουν, να εξεγερθούν, να ορίσουν ο μέλλον τους. Εκεί αποσκοπεί κατά βάθος η πλύση εγκεφάλου: στη δημιουργίa λοβοτομημένων ανθρωποειδών, πειθήνιων στα κελεύσματα της Εξουσίας, που θα επιζητούν αυτοβούλως τη σκλαβιά τους: πρόκειται για τους εθελόδουλους, ένα από τα πιο εφιαλτικά σενάρια της ανθρώπινης ιστορίας. Ολοένα και πιο λίγοι θα μπορούν να καταναλώνουν αυτά που με ολοένα και περισσότερο κόπο θα παράγουν οι πολλοί, οι σύγχρονοι σκλάβοι. Η πολιτική παρουσιάζεται σαν μια υπόθεση των λίγων και «ειδικών», ενώ σε μια υγιή κοινωνία είναι υπόθεση όλων. Η “ασφάλεια” παρουσιάζεται ως το άλλοθι για την παρακολούθηση και τον έλεγχο της κάθε κίνησης μας. Το Σύστημα παρουσιάζεται πανίσχυρο και δημοκρατικό, ενώ στην πραγματικότητα είναι σάπιο και ολοκληρωτικό.

 

Που είναι το κράτος προνοίας; Αυτό που σήμερα κόβει από τη σύνταξη των ανήμπορων γέρων, κι απ’ τα επιδόματα αναπήρων και των ανέργων, για να μη πειράξει τους φοροφυγάδες; Που είναι το κράτος δικαίου; Αυτό που τώρα με τη κρίση, το πρώτο που έκαμε ώστε να περιορίσει τις δαπάνες, είναι οι περικοπές που αφορούσαν στους μισθούς και στις συντάξεις, κι όχι στα εξοπλιστικά προγράμματα, ή στη παροχή εγγυήσεων για τη χρηματοδότηση των τραπεζών; Για ποιά δημοκρατία μιλάμε όταν οι “δημοκρατικά” εκλεγμένοι πολιτικοί αντιπρόσωποί μας, μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε άντρο πελατειακών σχέσεων και πεδίο εξυπηρέτησης συμφερόντων μικρών και μεγάλων, που κολυμπάνε στο χρήμα, στα σκάνδαλα, στη ρεμούλα και στη διαφθορά, όντας πρωταγωνιστές σε σήριαλ τύπου, SIEMENS, Βατοπέδι, ομόλογα ΙΚΑ, και στην ουσία είναι καρεκλοκένταυροι, αλαζόνες εξουσιαστές.

 

Που είναι η κοινωνική δικαιοσύνη όταν όλα συντείνουν οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι; Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΟΗΕ «Παγκόσμια Κοινωνική Κατάσταση 2011», οι άνεργοι εκτοξεύτηκαν στα 205 εκατομμύρια παγκοσμίως το 2009 από 178 εκατομμύρια το 2007 με την ανοδική τάση να συνεχίζεται αμείωτη το 2010 και 2011. Η «δομική» ή μακροχρόνια ανεργία αυξήθηκε σημαντικά στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες από το 2007.

 

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η κρίση πρόσθεσε από 47 έως 84 εκατομμύρια ανθρώπους στην ακραία φτώχεια. Μόνο το 2008 η διατροφική κρίση δημιούργησε περίπου 130-155 εκατομμύρια φτωχούς. Οι άνθρωποι που ζουν στην πείνα ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο το 2009 και αυτός είναι ο υψηλότερος αριθμός, που έχει καταγραφεί ποτέ.

 

Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι από τις κύριες αιτίες της κρίσης είναι οι εισοδηματικές ανισότητες φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις ΗΠΑ: Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού της χώρας αναλογούσε το 8% του ΑΕΠ, ενώ το 2000 το μερίδιο της ίδιας πληθυσμιακής ομάδας στο ΑΕΠ διπλασιάστηκε. Αντίθετα το εισόδημα του κατώτερου 90% μειώθηκε από 65,4% το 1980 στο 51,8% το 2008.  Ακολουθεί άλλη σχετική μελέτη από τη Credit Suiss – ελβετική τράπεζα.

Παρατίθεται εδώ επίσης, μια πρόσφατα δημοσιευμένη στατιστική της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse για τη παγκόσμια κατανομή του πλούτου.

 

 

Η ιστορία της εξαπάτησης θα πρέπει να λάβει ένα τέλος. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο πια τη κοροϊδία. Αυτή τη συμπαιγνία συμφερόντων των κρατούντων, φτιασιδωμένο με προβιά “δημοκρατίας”, σε βάρος της κοινωνίας. Διεφθαρμένοι, αλαζόνες και ψεύτες πολιτικοί ταγοί, χρηματιστές στοιχηματιστές και golden boys, επενδυτικοί οίκοι και οίκοι αξιολόγησης τραπεζίτες, δικαστικοί στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί, φύλακες, αστυνομικοί, παρακρατικοί και χαφιέδες, όλοι ταγμένοι στην υπηρεσία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Είναι παράσιτα που ζουν σε βάρος της κοινωνίας. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Και η κοινωνία πρώτη και καλύτερη θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης της.

 

·                    Επειδή είναι νομοτελειακό τα πολιτικά κόμματα και το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, να διαφθείρονται, και ουσιαστικά να ασκούν εξουσία σε βάρος του λαού.

·                    Επειδή το κράτος ως οργανωτικό μόρφωμα είναι κατά κύριο λόγο ένας μεροληπτικός συγκεντρωτικός μηχανισμός επιβολής και σταθεροποίησης της ανισότητας των ανθρώπων.

·                    Επειδή οι οικονομικές σχέσεις διέπονται από τον νόμο του συμφέροντος του ισχυρού, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και καταστροφής των φυσικών πόρων, είναι απάνθρωπες και δεν εμπεριέχουν ίχνος ηθικής και φυσικής δικαιοσύνης.

·                    Επειδή όλ’ αυτά είναι η πηγή της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της επερχόμενης φτώχειας, υποβάθμισης, εκμετάλλευσης και καταστολής.

·                    Επειδή η καταπίεση και η υποβάθμιση ευνοούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, δηλαδή, συγκρούσεις μεταξύ των εξουσιαζόμενων, καταπιεσμένων του κόσμου.

·                    Επειδή τα πολιτικά κόμματα, το Κράτος και οι μηχανισμοί του, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ξένο Κεφάλαιο και το ντόπιο, που λειτουργεί σαν ουρά του ξένου προκειμένου να διασώσει όσα έχει υφαρπάξει από τους εργαζόμενους τις προηγούμενες δεκαετίες και τα οποία κατά κανόνα βρίσκονται στις τράπεζες του εξωτερικού, προετοιμάζουν το έδαφος κι εξαπολύουν τη χειρότερη επίθεση απέναντι στα στοιχειώδη πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα.

·                    Επειδή αρνούμαστε να ζήσουμε σε ένα επερχόμενο ζοφερό μέλλον εκμοντερνισμένου νεοφεουδαλισμού, όπου οι άνθρωποι-υποτελείς θα έχουν απαξιωθεί ολοκληρωτικά, θα εργάζονται στα εργοστάσια και στα γραφεία, σα μηχανές παραγωγής υπεραξίας, για τις δέκα μεγάλες εταιρείες που θα διαφεντεύουν το κόσμο, θα σιτίζονται με μεταλλαγμένα σιτηρά, θα επιβιώνουν για να δουλεύουν και θα πληρώνουν και “τον αέρα που αναπνέουν”, μια ζωή υποβαθμισμένη, σε σίτιση, σε υγεία, σε μόρφωση, σε πρόνοια.

 

Επειδή το «μνημόνιο» δεν είναι παρά η συνέπεια της επίθεσης των κερδοσκόπων στην Ελλάδα, ως μέρος ενός συνολικότερου παγκόσμιου σχεδίου επίθεσης, για τη μετάλλαξη της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας, προς το στυγνότερο, ειδεχθέστερο, και μαζικότερο σχέδιο παγκοσμιοποιημένης εκμετάλλευσης των ανθρώπων.

 

Ως εδώ! Παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας, δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε παρά να αντιτάξουμε την δική μας απάντηση. Για εμάς η μοναδική απάντηση στην επερχόμενη λαίλαπα, είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας, η απαγκίστρωσή της από τα ψευδοδημοκρατικά μοντέλα οργάνωσης και τους κομματικούς μηχανισμούς, η άμεση δημοκρατία, η αδιαμεσολάβητη αυτοοργάνωσή της από τα κάτω προς τα πάνω, η απάρνηση των σχέσεων εκμετάλλευσης, με την εφαρμογή της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, επί τη βάση των ελεύθερων συμφωνιών των αυτόνομων ανθρώπων, συλλογικοτήτων, ομόσπονδων κοινοτήτων, συνομόσπονδων συνόλων, ενώσεων παραγωγών, διανομέων, καταναλωτών, χωρίς μεσάζοντες.

 

Η Λαϊκή Συνέλευση έρχεται να εκφράσει οργανωτικά την ανάγκη αυτή, σε αντιδιαστολή με τις κυρίαρχες μορφές λήψης αποφάσεων και οργάνωσης της κοινωνίας. Αποτελεί το αποτέλεσμα της χειραφέτησης της κοινωνίας και προσπαθεί να θεμελιώσει μορφές αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης της κοινωνίας. Για να φτάσει σε αυτό το στόχο κρίνοντας από όσα αναφέραμε παραπάνω είναι απαραίτητη η κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ειδάλλως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή στις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις, καθώς βασίζονται στην ανάθεση και στην διαμεσολάβηση. Όπως επίσης η κατάργηση κάθε εξουσίας -πηγή εκμετάλλευσης, καταπίεσης, χειραγώγησης και δυστυχίας . Τέλος, εμείς οι ίδιοι, θα πρέπει να περάσουμε από την απάθεια στην ενεργό συμμετοχή, από την εγωπάθεια στο συλλογικό (μέσα στο οποίο ανθεί και το ατομικό και συνυπάρχει αρμονικά μαζί του), από τη νοοτροπία της ανάθεσης των τυχών μας σε άλλους, σε αυτήν της δράσης μας συλλογικά και χωρίς ιεραρχικά μοντέλα (αυτοοργάνωση).

ΜΕΡΟΣ Β’

ΑΡΧΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

 

Ως εκ τούτου:

 

·                    Η Συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο λήψης απόφασης της κοινωνίας. Οποιαδήποτε άλλη πηγή λήψης απόφασης, θεωρείται αυθαίρετη, υποβολιμαία καταχρηστική, και παρασιτική. Συνεπώς η κοινωνία δια μέσου της Συνέλευσης κηρύσσεται αυτόνομη, και αυτοδιευθύνεται.

·                    Προτεραιότητα της Συνέλευσης είναι η προστασία του συλλογικού συμφέροντος και του δημόσιου χώρου, που αποτελούν προϋποθέσεις για την ατομική ολοκλήρωση και ευτυχία.

·                    Η κεντρική πολιτική εξουσία αντικαθίσταται από την αποκέντρωση κι ομοσπονδιοποίηση των κοινοτήτων και των συνελεύσεών τους.

·                    Το σύστημα της πολιτικής και κομματικής διαμεσολάβησης, αντικαθίσταται από την άμεση δημοκρατία των Λαϊκών Συνελεύσεων, και των συνελεύσεων των εργαζομένων, με άμεσα ανακλητή και κυκλική εκπροσώπηση.

·                    Οι ιεραρχικά επιβαλλόμενες πυραμιδοειδείς δομές αντικαθίστανται, από την οριζόντια διασύνδεση των αυτόνομων κοινοτήτων κι ενώσεων εργαζομένων και καταναλωτών.

·                    Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους. Ως εκ τούτου όλοι έχουν ισότιμο δικαίωμα συμμετοχής στην Συνέλευση, έκφρασης γνώμης και στην λήψη και στην υλοποίηση των αποφάσεων, που τους αφορούν. Η ισότητα απέναντι στο νόμο αντικαθίσταται από την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, ο δε νόμος αντικαθίσταται από τις ελεύθερες αμοιβαίες συμφωνίες.

·                    Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ελευθερία της κίνησης και της έκφρασης και γενικότερα στην ανθρώπινη ευτυχία. Η Συνέλευση μεριμνά και αποφασίζει προς αυτή τη κατεύθυνση.

·                    Στο πλαίσιο της ελευθερίας της κίνησης και της έκφρασης, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα αυτοκαθορισμού της σεξουαλικής και θρησκευτικής συμπεριφοράς του. Οποιαδήποτε μορφής αποκλεισμού με βάση την σεξουαλική, θρησκευτική ή άλλη ταυτότητα είναι αδιανόητη.

·                    Η φύση προσφέρει τα αγαθά της ισότιμα προς όλα τα όντα, που κατοικούν τον πλανήτη. Τα αγαθά της φύσης ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους και απαγορεύονται οι αποκλεισμοί κάθε είδους, ιδιοκτησιακοί ή μη από αυτά. Κανείς δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πόρους της φύσης και τους ανθρώπους για ίδιον όφελος. Καθήκον του κάθε ανθρώπου είναι να προστατεύει την φύση, στην οποία οφείλει την ύπαρξη του. Η κυριαρχία απέναντι στη φύση αντικαθίσταται από τη συνεργατική σχέση μαζί της.

·                    Η πνευματική, τεχνική, και γνωστική ιδιοκτησία, αντικαθίστανται από την ελεύθερη και χωρίς όρους διάθεση της γνώσης, στο βαθμό που κάθε ατομική γνώση, πέρα από τη προσωπική παρατήρηση κι εμπειρία, δεν είναι, παρά το “κοινωνικό αντίκρισμα” μέσα νου. Η γνώση, είναι ελεύθερα προσβάσιμη κι ελεύθερα μεταδιδόμενη, συνεπώς η παιδεία είναι δημόσιο αγαθό ελευθερίας και γι αυτό μη εμπορεύσιμο. H παιδεία έχει επίκεντρο τον άνθρωπο κι όχι το κέρδος. Η ελεύθερη παιδεία προϋποθέτει τη κατάργηση της διαδικασίας αποστήθισης, σώρευσης γνώσεων και εξειδίκευσης και την αντικατάστασή της με την μόρφωση και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.

·                    Ο πολιτισμός, επίσης, είναι δημόσιο αγαθό και δεν είναι εμπόρευμα. Μέσα από την συμμετοχή στον πολιτισμό ο άνθρωπος μορφώνεται και εκφράζει την προσωπικότητα του. Η Λαϊκή Συνέλευση οφείλει να ενθαρρύνει την δημιουργία πολιτιστικών εκδηλώσεων και την συμμετοχή των πολιτών σε εκείνες.

·                    Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό, και παρέχεται ισότιμα σε όλους. Η ιατρική επιστήμη τίθεται αφιλοκερδώς στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανθρώπινης υγείας.

·                    Η μέριμνα και η πρόνοια, για τους -είτε για λόγους ηλικίας, είτε για λόγους υγείας- αδύναμους, είναι συλλογική υποχρέωση της συνέλευσης. Η φιλανθρωπία καταργείται.

·                    Η γη και τα μέσα παραγωγής ανήκουν στη κοινότητα. Οποιοδήποτε αγαθό παράγεται ή προέρχεται από ατομική μορφή παραγωγής, και οποιοδήποτε αγαθό αφορά ή υπάγεται σε προσωπική χρήση, ανήκει στο χρήστη του κι οφείλει σεβασμού από οποιοδήποτε τρίτον.

·                    Οι πολίτες που είναι και ταυτόχρονα εργαζόμενοι θα παράγουν και διαθέτουν τα προϊόντα με βάση την αρχή: “από το καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στο καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του”. Η υποχρεωτική εργασία, στην οποία οι εργαζόμενοι εκτός ότι δεν καρπώνονται οι ίδιοι το σύνολο του αποτελέσματος της εργασίας τους, είναι και οικονομικά υποδουλωμένοι στον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, αντικαθίσταται από την “ανάλογα με τις ανάγκες” εργασία. Η συνέλευση συστήνει την όσο το δυνατόν μείωση του καταμερισμού εργασίας, στο βαθμό που είναι εφικτό.

·                    Όλοι οι συμμετέχοντες στη συνέλευση, αναγνωρίζουν, αποδέχονται και προσπαθούν να εφαρμόσουν στην πράξη, μέσα και έξω από τη συνέλευση, τις αρχές της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της αμοιβαιότητας, της αξιοπρέπειας, της αυτοπειθαρχίας και της υπευθυνότητας. Η άμεση κι ενεργή συμμετοχή, διέπεται από το κανόνα της υπευθυνότητας και της συνέπειας: “όχι δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, όχι υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα”.

 

ΣΚΟΠΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

 

·         Η εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού βαθμού ευδαιμονίας της κοινωνίας.

·         Η εξασφάλιση της ικανοποίησης των διατροφικών αναγκών, σε ποσότητα και ποιότητα, των  κατοίκων της περιοχής

·                    Η εξασφάλιση της υγείας των πολιτών.

·                    Η ανατροφή, μόρφωση, διαπαιδαγώγηση τους.

·                    Η Συνέλευση οφείλει να επεξεργασθεί σχέδιο μόνιμου χαρακτήρα προκειμένου, να εξασφαλισθεί η διαρκής, φροντίδα κι εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης ανάπτυξης κι ευημερίας, για όσους αδυνατούν να εξασφαλίσουν μέσω της εργασίας τους, τα μέσα αυτά, είτε για λόγους ηλικίας (βρέφη, παιδιά, ηλικιωμένοι), είτε για λόγους υγείας, είτε και για τα δύο.

·                    Η απονομή δικαιοσύνης και η εξασφάλιση της ασφάλειας. Η κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και η κατάργηση παντός είδους αποκλεισμού αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις εξάλειψης της εγκληματικότητας του ανθρώπου. Παρόλα αυτά τίθεται στην διακριτική ευχέρεια της Συνέλευσης να αποφασίσει την δημιουργία σωμάτων πολιτοφυλακής, ή λαϊκών δικαστηρίων, σε περιπτώσεις κατά κύριο λόγο, άμυνας από εξωτερικούς εχθρούς, που επιβουλεύονται το συλλογικό συμφέρον, ή επιδίκασης διαφορών μεταξύ των πολιτών. Τα σώματα πολιτοφυλακής ή τα λαϊκά δικαστήρια, αποτελούν ομάδες εργασίας και η λειτουργία τους εμπίπτει στους κανόνες λειτουργίας τους.

 

Γενικότερα, προκειμένου να ευοδωθούν οι σκοποί της συνέλευσης το συντομότερο δυνατόν, εκείνη θα πρέπει να συλλέξει άμεσα όλα εκείνα τα στοιχεία απογραφής που απαιτούνται, ώστε να καταγραφούν οι τοπικές ανάγκες σε σίτιση, ύδρευση, στέγαση, ηλεκτρισμό, τηλεπικοινωνία, παιδεία υγεία και πρόνοια, προκειμένου να προσδιορισθεί η στόχευση, να ελέγχουν οι προσφορές, και σε συντονισμό με άλλα αυτοργανωμένα σύνολα, να είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες αυτές σύντομα.

 

ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

 

1. ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Δεδομένου ότι στη παρούσα ιστορική συγκυρία η συνέλευση έχει περιορισμένη αποφασιστική ισχύ, σκοπός της είναι, η μεγιστοποίηση της ισχύος της ούτως ώστε, να καταστεί το μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων της κοινωνίας. Ως εκ τούτου σκοπός της συνέλευσης είναι να εργασθεί προς τη κατεύθυνση της αύξησης της αριθμητικής ισχύος, προκειμένου να γίνει όχι μόνο αποδεκτή, αλλά κτήμα κι όργανο, από το σύνολο του πληθυσμού που κατοικεί τη περιοχή.

Η συμμετοχή στη συνέλευση αποτελεί βασική προϋπόθεση νομιμοποίησής της, και η αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων, όπως και η αύξηση του αριθμού των συνελεύσεων ανά περιοχή, αποτελούν τον κύριο στόχο της συνέλευσης.

 

2. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΣΤΟΧΟΣ: Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ

Η επικοινωνία, η αλληλοβοήθεια, και η αλληλεγγύη, με άλλες Συνελεύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση είτε για τη προώθηση του αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης, είτε και γενικότερα για την κάλυψη του συνόλου των κοινωνικών αναγκών. Η συγκεντρωτική διοικητική λειτουργία του κράτους, έχει δημιουργήσει, ένα υδροκέφαλο διοικητικό μοντέλο, που έχει σωρεύσει στα αστικά κέντρα τα δύο τρίτα του πληθυσμού της χώρας, ειδικά στην Ελλάδα. Αυτό δημιουργεί στις Συνελεύσεις, την ανάγκη του συντονισμού του αγώνα και της ένωσης των δυνάμεών τους, ενώ στις κοινότητες την ανάγκη, της επικοινωνίας, για τη κάλυψη αναγκών σε προϊόντα που της λείπουν.

Στη παρούσα ιστορικά συγκυρία και με τις κεντροποιημένες οικονομικές και διοικητικές δομές, η επικοινωνία και συντονισμός των Συνελεύσεων σε διεθνές μάλιστα επίπεδο, κρίνεται εκ των ουκ άνευ. Η δημιουργία δικτύου επικοινωνίας και συντονισμού τουλάχιστον δύο Συνελεύσεων, προκειμένου να επιτευχθεί ένας κοινός σκοπός, είναι η μοναδική απάντηση, στις υδροκέφαλες δυσλειτουργικές μεγαλουπόλεις, προκειμένου κάθε συνέλευση να συμβάλλει στην αποκέντρωσή τους. Η εκλογή εκπροσώπων των Συνελεύσεων, όπως ορίζεται από τη διαδικασία, και η επάνδρωση συντονιστικών επιτροπών, είναι η μέθοδος που διευκολύνει την ευόδωση του ανατεθειμένου έργου, την ευελιξία και ταχύτητα στην εφαρμογή, και την παράκαμψη της γραφειοκρατίας.

 

Η συνάντηση και μόνιμη επικοινωνία των άμεσα ανακλητών εκπροσώπων – εντεταλμένων, των τοπικών συνελεύσεων ανά περιοχή, ή γεωγραφική ενότητα, ή χωρικά σύνολα, για την επεξεργασία κάποιου μόνιμου ή προσωρινού ζητήματος, δημιουργούν το πλέγμα εκείνο που θα πρέπει οι Συνελεύσεις μας να στοχεύουν: δηλαδή την ομοσπονδιοποίηση.

 

3. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΕΝΩΣΕΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

 

Σε ένα περιβάλλον ιδιωτικοποίησης τω δημοσίων επιχειρήσεων, πτώχευσης ιδιωτικών επιχειρήσεων, ή “μετακίνησής” τους σε χώρες με φθηνότερα εργατικά χέρια κατά το συμφέρον των ιδιοκτητών τους, εκποίησης των επιχειρήσεων από τράπεζες, εκποίησης δημόσιας ακίνητης περιουσίας, απομείωσης της αξίας των αγροτικών προϊόντων κι εγκατάλειψης αγροτικών εκτάσεων στην ύπαιθρο, οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις, θα πρέπει με αντιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες κι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να καταλάβουν τους χώρους εργασίας και τα μέσα παραγωγής, και να τα λειτουργήσουν, προσφέροντας αφιλοκερδώς το προϊόν τους σε συνεννόηση με τις Λαϊκές Συνελεύσεις, τις ενώσεις καταναλωτών, και τις ενώσεις παραγωγών.Ειδικότερα δε, καλεί άμεσα στη κατάληψη πτωχευμένων επιχειρήσεων και στην επαναλειτουργία τους, θεωρώντας αδιανόητο κι ανήθικο να κλείνει μια επιχείρηση, και να πετάγονται οικογένειες στο δρόμο, για να τηρηθεί η “ιδιοκτησιακή” νομιμότητα, δηλαδή να διατηρηθεί η σχέση κατεχόντων/εκμεταλλευομένων, και κυρίως να αποζημιωθούν οι πιστωτές με το παραπάνω, δηλαδή οι τράπεζες.

 

Ιδιαίτερα, δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΡΤ, κ.τ.λ., και προ του φάσματος της ιδιωτικοποίησής τους, καλούμε τους εργαζόμενους να καταλάβουν και να επαναλειτουργήσουν τις επιχειρήσεις αυτές σε συντονισμό με τις λαϊκές συνελεύσεις, προς όφελος της κοινωνίας και όχι του Κεφαλαίου, κρατικού ή ιδιωτικού. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι κοινής ωφέλειας, επομένως αυτό που παράγουν θα είναι δημόσιο αγαθό, όχι προϊόν κερδοσκοπίας, όπως σήμερα. Πρόκειται δηλαδή για κοινωνικοποίηση, όχι για κρατικοποίηση τους. Προειδοποιούμε δε, τους επερχόμενους και υποψήφιους “επενδυτές”, που εποφθαλμιούν να αγοράσουν έναντι «πινακίου φακής» τις δημόσιες αυτές επιχειρήσεις, που με χρήματα των φορολογουμένων ή την εργασία πατεράδων και παππούδων μας στήθηκαν και λειτούργησαν κερδοφόρα όλα αυτά τα χρόνια, ότι διακινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους, διότι δεν θα αποζημιωθούν στη  περίπτωση κοινωνικοποίησής τους.

 

Η συνέλευση παροτρύνει, υποστηρίζει, κι ενισχύει οποιαδήποτε δράση στοχεύει στη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής [με προτεραιότητα στις μεγάλες επιχειρήσεις], ανεξαρτήτως ιδιοκτησιακού καθεστώτος, είτε αυτά ανήκουν σε ιδιώτες και σε εταιρείες πολυεθνικές και μη, είτε στο Κράτος.

 

Προϋποθέσεις για την λειτουργία των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής είναι:

·                    Η αφιλοκερδής διάθεση και διανομή των αγαθών.

·                    Η αντιεραρχική – αμεσοδημοκρατική δομή λήψης αποφάσεων της κοινωνικοποιημένης μονάδας. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δηλαδή με τη διαδικασία των Συνελεύσεων (βλ. πιο πάνω).

·                    Η εκτέλεση των παραγγελιών των ενώσεων καταναλωτών και γενικότερα η όσο το δυνατόν πληρέστερη κάλυψη της ζήτησης.

 

Στόχος είναι η δημιουργία δικτύου αλληλεγγύης κι αλληλοπροσφοράς ούτως ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες ζήτησης με αντιεμπορευματικό τρόπο, προκειμένου να εξοστρακισθεί η κερδοσκοπία. Στη πορεία, οι ενώσεις παραγωγών, εργαζομένων, και καταναλωτών, θα εκτελούν ουσιαστικά μια μηχανιστική διαδικασία ζήτησης και κάλυψης αναγκών.

 

Θεωρούμε ότι η διαδικασία της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, είναι η κρίσιμη, στο βαθμό που η κοινωνική αυτοοργάνωση, δε μπορεί να συνυπάρχει με το εμπορευματικό σύστημα διάρθρωσης της οικονομίας. Αργά ή γρήγορα κάποιο από τα δύο θα εξουδετερωθεί. Ως εκ τούτου, οι Λαϊκές Συνελεύσεις θα πρέπει να εργάζονται, προκειμένου να μην παραμείνουν μόνο σώματα διαμαρτυρίας ή εκφοράς αντικυβερνητικών ή αντισυστημικών ιδεών, αλλά να συμπεριλάβουν στις θεωρητικές τους αναζητήσεις αλλά κυρίως στην πρακτική τους, δραστηριότητες της οικονομικής σφαίρας, έτσι ώστε να δημιουργηθούν, στο σήμερα και στο αύριο, σε αυτήν την κοινωνία αλλά και στην αυριανή, όλες εκείνες οι υποδομές που θα προετοιμάσουν την οριστική ρήξη με το παρελθόν.

 

4. ΔΙΚΤΥΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 

Η συνέλευση παροτρύνει και βοηθάει τη δημιουργία ελεύθερων κι ακηδεμόνευτων συλλογικοτήτων δράσης, όπως συμβούλια γειτονιάς, συνεργατικές δράσεις, αυτόνομα συνδικάτα και σωματεία, πολιτιστικά στέκια, εργασιακά συμβούλια, συλλόγους νέων και φοιτητών, οικολογικές ομάδες κι οργανώσεις, κτλ.  αποδομούν τις ελεγχόμενες δομές οργάνωσης, και προωθούν στο κομμάτι που τους αναλογεί και στο χώρο που δραστηριοποιούνται, την υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης. Παράλληλα συνεργάζεται μαζί τους, αφού δεν αποτελεί κάτι που βρίσκεται έξω ή πάνω από αυτές: τα μέλη της, ως κοινωνικά και συλλογικά όντα, είναι μέλη κάποιων από τις παραπάνω συλλογικότητες.

 

Οι παραπάνω οργανώσεις και συλλογικότητες, βρίσκονται σε οριζόντια διασύνδεση συνεργασία και συντονισμό με τη συνέλευση, τόσο για τα ιδιαίτερα τοπικά όσο και για γενικότερα υπερτοπικά διακυβεύματα για τα οποία αγωνίζονται.

 

Προσπάθειες όπως:

·                    Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια.

·                    Αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια: σε πρώτη φάση μονάδες παραγωγής που έχουν κλείσει ή/και πτωχεύσει και που έχουν καταληφθεί και κοινωνικοποιηθεί.<

rising-utopia.blogspot.com

Share on
μικρο URL: https://activepropaganda.espivblogs.net/?p=2689

activepropaganda

αντιπληροφόρηση

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...

2 Απαντήσεις

  1. Ο/Η Rosa Looser Burg λέει:

    Αγαπητή συνέλευση Αμαρουσίου,
    κατ’αρχήν θέλω να σας πω οτι είδα με ενθουσιασμό το κeίμενό σας για την
    Άμεση Δημοκρατία, για το λόγο αυτό το έχω ήδη βάλει στο site μου (www.noslaverysociey.com), και θα ήθελα να μοιρστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου:

    πως θα βλέπατε την προοπτική ανάληψης δράσεων και συνεργασιών μεταξύ των λαϊκών συνελέυσεων δύο διαφορετικών δήμων , π.χ. λαϊκή συνέλευση Δήμυ Αμαρουσίου σε συνεργασία με Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης, για την συγκομιδή των σκουπιδιών απο τους ίδιους τους πολίτες, μέλη συνελεύσεων σε συνεργασία με το σωματείο εργαζομένων στην Υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου, με χρόνο εργασίας απληρωτο αλλά με τη διεκδίκηση δωρεάν πρόσβασης σε είδη διατροφής, και αξιοπρεπούς διαβίωσης με την προοπτική της αυτοανάθεσης της λειτουργίας της επιχείρησης καθαριότητας στα χέρια των εργαζομένων της, και οχι στα χέρια κάποιου ιδιώτη που θα αναλάβει με μειοδοτικό διαγωνισμό (με αμφίβολους ποιοτικούς όρους και μισθούς πείνας) την καθαριότητα του εκάστοτε Δήμου.
    Σε ενα δεύτερο επίπεδο συζήτησης τι θα προτείνατε για την εφαρμογή πιλοτικά δράσεων των πολιτών των συνελέυσεων κάθε Δήμου, με τη λογική της αυτοανάθεσης των υποθέσεων που τους αφορούν τους ίδιους, π.χ καθαρισμός και συντήρηση πάρκου- ή παιδικής χαράς, απο άνεργους νέους πολίτες του Δήμου, με συμβολή των χρηστών με 1 ευρώ το μήνα για την αγορά των υλικών, ή αντί για χρήμα ην προμήθεια των υλικών καθαριότητας ή εργαλέιων καθαρισμού απο τους χρήστες. Η ιδέα που προωθείται ειναι η ιδέα της σμμετοχής στα οικονομικά του Δήμου και στην οικειοποίηση της εξουσίας απο το Δήμαρχο και το κομματικοποιημένο συνάφι του -δημοτικό συμβούλιο- υποκινούμενο απο κομματικές παρατάξεις, και η αποκαθήλωσή τους απο την συνείδηση του μικροαστού ψηφοφόρου … Τουλάχιστον για αρχή θα υπάρχουν προβλήματα στην υλοποίηση και εμπόδια, αλλά σημασία έχει η καθιέρωση της ιδέας της αυτοδιαχείρισης και της αυτοανάθεσης. Η κατάργηση μισθών των Δημάρχων και των παρατρεχάμενων, και η εκ περιτροπής ανάθεση της Διαχείρισης των ” κοινών” σε μέλη της συνέλευσης του κάθε Δήμου, σε ετήσια βάση και με τη διαδικασία διαρκούς ελέχου απο τα κάτω.
    Σε επίπεδο ατομικής πρωτοβουλίας, εχω την ιδέα να καθαρίσω ενα σημείο γεμάτο με τενεκέδάκια πεταμένα σε μια αδιανόητη κατασκευή (τσιμεντένια τάφρος με τρέχοντα νερά -μίνι αντιγραφή πλατείας Συντάγματος, βλέπε “εργολαβικά” οφέλη ανα κιλό τσιμέντου) στην παιδική χαρά που παίζει ο γιός μου, γιατί πέρασε ο αντιδήμαρχος Ηλιούπολης και ενημέρωσε τον κόσμο ότι το έργο αυτό δεν έχει παραδοθεί απο την εργολαβική εταιρία ακόμα στο Δήμο, και άρα ο Δήμος δεν έχει δικαίωμα επέμβασης, αλλά η εταιρία που έφτιαξε το έργο (με τη χαλασμένη σχάρα να χάσκει) με χρήματα του ΕΣΠΑ λογοδοτεί στο κράτος (!) και έχει θεωερητικά την υποχρέωση αποκατάστασης της ζημιάς! Οι δημότες Ηλιούπολης ακόμα περιμένουν την αποκατάστασή της εδώ και 1 μήνα. Και ρωτώ : δεν πρέπει εγώ σαν πολίτης του Δήμου, με τη συμπεριφορά και τη στάση μου σε απλά καθημερινά προβλήματα, και ο καθένας να δώσουμε το μήνυμα της επανοικειοποίησης της οικο-νομίας του Δήμου, της κατάργησης της “ανάγκης για εξουσία απο τοπικούς άρχοντες” και να το κάνουμε αυτό συντονισμένα, και να καταλάβουν και οι κύριοι Δήμαρχοι οτι μαζί με τους κρατικοδίαιτους κουρεμένους προϋπολογισμούς τους (για ποσοστά κερδών επι κιλού τσιμέντου) τέλειωσε και ο ρόλος τους. Με λίγα λόγια επειδή πιστεύω οτι αν δεν κατοχυρωθεί στη συνείδηση του απλού πολίτη η οντότητα της συνέλευσης σαν την μετάβαση απο την ανάθεση στην αυτοανάθεση θα παραμείνουμε σαν τα παραμάγαζα των κομματικά υποκεινούμενων συνευρέσεων πολιτών σε prive party , αυτόν τον κίνδυνο διατρέχει η κάθε συνέλευση που δεν έχει προσανατολιστεί σε αυτήν την ιδέα της Άμεσης Δημοκρατίας, που τη θεωρώ τόσο επείγουσα, να διαδοθεί ακι να τεθεί απο εσάς σε όλες τις συνελέυσεις για να πάρουν θέση σύντομα, και πάντως πριν τις δημοτικές εκλογές , όπου διαβλέπω τον κίνδυνο ανόδου της ΧΑ και αυτό με φοβίζει πιο πολύ απο την κοινοβουλυική εκπροσώπηση! Πιστεύω οτι αν θα κεδίσουν Δήμους αυτό θα είναι μια μεγάλη ήττα για το κίνημα των δημοκρατικών ιδεών και καλό θα είναι οι αριστεροί ωυν Δήμαρχοι να καταλάβουν τον κίνδυνο και να διαθέτουν σιγά-σιγά στις λαϊκές συνελεύσεις γη και ύδωρ, για την ομαλή μετάβαση στην πεμπτουσία της δημοκρατίας, αυτο-αποσυρόμενοι (ως μοντέλα παλιών αυοκινήτων του περασμένου αιώνα) για να έρθει το νέο αίμα στην τοπική αυτοδιαχείριση (και όχι απλά αυτο-διοίκηση).
    Επειδή είστε καλοί στα κείμενα, θα πρότεινα εν ακείμενο που να απευθύνεται στους τοπικούς εξουσιαστές- άρχοντες, και σε αυτό το πνέυμα, για να καταλάβουν οτι τελειώνει ο ρόλος του υπεργολάβου της κρατικοδίαιτης καπιταλιστικής οικονομικής πολιτικής τους.

    Εύχομαι καλή δύναμη, σε όλους.
    Σοφία Σακαρέλη- μέλος της Ανοιχτής Συνέλευσης Ηλιούπολης
    Ελπίζω να συναντήσω κάποιους απο εσάς σήμερα στην Πλ. Κοραή

  2. Αναδημοσίευση από http://pantelicgr.wordpress.com/2013/09/08/democracy/

    Άμεση (Αδιαμεσολάβητη) Δημοκρατία και εφικτή υλοποίηση.

    Για να σπάσει η δογματική καραμέλα του “Δε γίνεται”!

    2σέλιδη κόλλα Α4 για την υλοποίηση της Άμεσης (Αδιαμεσολάβητης) Δημοκρατίας σήμερα
    (ο 2ος σύνδεσμος αναφέρει συν τις άλλοις το παράδειγμα Ισλανδίας όπου οι Πολίτες της συνδιαμόρφωσαν το πρώτο σύγχρονο Σύνταγμα Πολιτών παγκοσμίως):
    http://www.viewdocsonline.com/document/ngctai
    +
    http://activistika.blogspot.gr/2012/10/blog-post_26.html

    2σέλιδη κόλλα Α4 για την πραγματική Δημοκρατία βασισμένη στα αρχαία Αθηναϊκά πρότυπα, αλλά χωρίς δούλους (Blog Αναρμόδιου):
    http://anarmodios.wordpress.com/2011/10/09/1-433/

    Περιγραφή των 3 εξουσιών της πραγματικής Δημοκρατίας (Blog Αναρμόδιου):
    http://anarmodios.wordpress.com/2012/01/18/1-488/

    Αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο ΒΙΟ.ΜΕ. στη Θεσσαλονίκη:
    http://tvxs.gr/news/ellada/biomet-se-leitoyrgia-proto-aytodiaxeirizomeno-ergostasio
    +
    http://biom-metal.blogspot.gr/

    Κίνηση 136 – Ένωση Πολιτών για την κοινωνικοποίηση του νερού:
    http://www.136.gr/

    Με ποιο τρόπο θα οργανωθεί η εξαγορά της ΕΥΑΘ απο τους πολίτες; :
    http://tinyurl.com/oh82ydn

    Συνεταιρισμοί:
    http://www.136.gr/synetairismoi

    Δελτίο τύπου της Ενωσης Πολιτών για το Νερό σχετικά με τις προσεχείς ενέργειές της:
    http://tinyurl.com/p93qmgj

    Καλή λευτεριά σε όλους!