“Ο κόσμος δεν τους θέλει πια τους ξένους εδώ και δεν καταλαβαίνω γιατί, δεν είμαστε όλοι το ίδιο?”

γράφει η  Teratoulee Erato

Το καλωσόρισμα

… Ένα γεια ανταλλάσσαμε που και που μόνο και αυτό με τον πατέρα, μιας και ήταν ο μόνος που γνώριζε Ελληνικά στην τετραμελή οικογένεια. Η μαμά ήταν πάντα χαμηλών τόνων, σπάνια έβγαινε έξω και μόνο με τη συνοδεία του άντρα της, φορώντας πάντα το μαντήλι. Με το μεγάλο γιο είχαμε μοιραστεί κάτι στιγμές παιχνιδιού κάποια στιγμή στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι και κάθε φορά που με έβλεπε και τον χαιρετούσα μου μοίραζε απλόχερα χαμόγελα, από αυτά τα παιδικά τα ειλικρινή που σε στέλνουν.

Όταν λοιπόν πριν 2 χρόνια γεννήθηκε ο μικρότερος γιος της οικογένειας Πακιστανών που μένει στο δίπλα ακριβώς σπίτι, ο πανευτυχής μπαμπάς του, χωρίς να μας γνωρίζει ήρθε και μας χτύπησε το κουδούνι, μ ένα πιατάκι πάστες στο χέρι, για κέρασμα. Κατάπληκτος ο παππούς μου του ευχήθηκε και έβγαλε από την τσέπη χρήματα να του δώσει για δώρο στο νεογέννητο. Ο μπαμπάς τα αρνήθηκε ευγενικά ανταπέδωσε τις ευχές και έφυγε.

Έτσι κάπως ξεκινάει μια ιστορία παράξενης φιλίας μεταξύ 3 αγοριών, του Αblulah, ετών 5, του Αbdulah Fe, ετών 2 και του Κώστα, ετών 85.

Κάθονται στο πλατύσκαλο οι τρεις τους τα απογεύματα, μασουλώντας σοκολάτες και γλυκά που ο παππούς έχει μόνιμα στο ψυγείο για να δίνει στα μικρά όταν έρχονται. Δεν μιλάνε πολύ, υπάρχει και το εμπόδιο της γλώσσας άλλωστε αλλά δεν τους νοιάζει, στα μικρά αρέσει να κάθονται και να ακούνε τον παππού να τους λέει διάφορα, να τους μαθαίνει λέξεις, κι αυτός άλλο που δεν θέλει να τα κάνει να γελάνε και να τα πειράζει.

Λόγω απουσίας στο εξωτερικό δεν την έχω ζήσει πολύ την ιστορία. Ότι ακούω μόνο από συζητήσεις της οικογένειας για τους Πακιστανούς που μένουν δίπλα.

Χθες επέστρεψα μόνιμα πια στο σπίτι. Φρικτή ζέστη. Και η διαφορά από τους 13 στου 30 βαθμούς Κελσίου με έχει αρρωστήσει. Κοτόπουλο. Κατέβηκα λίγο κάτω να δω τι κάνουν οι παππούδες, να πάρω και λίγο αέρα.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή και η γνωστή τριάδα στο πλατύσκαλο. Ζήλεψα. Πήγα και έκατσα δίπλα. Μαθαίνανε τους αριθμούς στο μικρό γιο, ο μεγάλος τώρα πάει σχολείο και τους ξέρει πια.

Τους έφερα νερό και πετσέτες ,τα χεράκια τους στάζανε μέλια από τα μπακλαβαδάκια που είχε φροντίσει να τους προμηθεύσει ο παππούς.

Μιλήσαμε για το σχολείο ,για τη δασκάλα ,για τις διακοπές στο Πακιστάν. Που και που έβλεπα να ξεπροβάλει ένα κεφαλάκι από την πόρτα τους -της μαμάς- πάντα διακριτική.

Κάποια στιγμή φώναξε το μεγάλο της γιο μέσα. Μετά από δυο λεπτά έρχονται και οι δυο μαζί έξω. Πρώτη φορά δεν φορούσε το μαντήλι της, πρόσεξα το πρόσωπο της, ήταν πολύ όμορφη.. Ο μικρός κράταγε κάτι γαλάζια γυάλινα βραχιολάκια, με χρυσές λεπτομέρειες ζωγραφισμένες πάνω. Η μαμά του έκανε νόημα. ‘ Δώρο’ μου λέει ο μικρός και μου τα δίνει με μια αφοπλιστική γλύκα. ‘ Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, είσαι πολύ ευγενικός !’ του λέω και τα φοράω αμέσως.

΄’Μιλάς αγγλικά?’ μου λέει η μαμά. Σάστισα, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν περίμενα να ακούσω αγγλικά από το στόμα της. ‘Φαντάζομαι θα μιλάς αφού ήσουν ένα χρόνο στην Ιρλανδία’.

΄’Σ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα βραχιολάκια ,πραγματικά σ ευχαριστώ που με σκέφτηκες΄της λέω ‘ Ήθελα να σου πάρω και ρούχα από το Πακιστάν, και σε σένα και στον παππού σου αλλά δεν ήξερα τα νούμερα και δεν ήθελα να πάρω κάτι που δεν θα σου έκανε’ μου λέει ‘ είναι σαν να μου πήρες’ της απαντώ. Πιάσαμε την κουβέντα, για τη ζωή της εκεί, τη ζωή της εδώ, ρώταγε για μένα με μεγάλο ενδιαφέρον. ‘Η οικογένεια σου είναι πολύ καλή μαζί μας’ μου λέει ‘και τα μικρά θέλανε να γυρίσουμε γρήγορα από τις διακοπές για να δούνε τον παππού’ !

Η Sazia είναι 32 χρονών από το Πακιστάν. Έχει μάστερ στα οικονομικά και στο management και συνεννοείται στα αγγλικά άπταιστα. Δεύτερο σοκ. Προφανώς άθελα μου έπεσα και γω θύμα των στερεότυπων? Ποιος ξέρει..

” Όταν ήρθαμε η ζωή εδώ ήταν πάρα πολύ ωραία, τώρα έχουμε αρχίσει και φοβόμαστε πολύ. Σχεδιάζουμε να φύγουμε για την Αμερική, ο κόσμος δεν τους θέλει πια τους ξένους εδώ και δεν καταλαβαίνω γιατί, δεν είμαστε όλοι το ίδιο??” με ρωτάει.

‘Έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι’ της απαντώ , ‘ είναι γελοίο όλο αυτό’ Δεν μπόρεσα να ξεστομίσω τίποτα άλλο, τι να πω άλλωστε? Ότι εύχομαι να φύγετε αύριο κιόλας για να προλάβετε τα χειρότερα? Η’ ότι όλα θα πάνε καλά?? Έσκασα για να μην πω ψέμματα και κατέβασα το κεφάλι. Τελικά της είπα μια αλήθεια:

Ότι ότι χρειαστεί για εκείνη και τα παιδιά, για το σχολείο ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να χρειάζεται διερμηνέα μπορεί να βασίζεται πάνω μου.

‘Nιωθω σαν να είσαι αδερφή μου ‘ μου είπε και η ευγένεια της ψυχής της μου κόψε τα πόδια.

Δεν θα πω ψεμματα, τα γαλάζια βραχιολάκια δεν είναι του γούστου μου.

Είναι το πρώτο δώρο που με στιγμάτισε τόσο έντονα όμως.

Και το καλύτερο καλωσόρισμα πίσω στο σπίτι.

μικρο URL: https://activepropaganda.espivblogs.net/?p=4200