Κάποτε είχα ένα μαύρο φίλο…

Πριν λίγες μέρες το active ανέβασε το άρθρο του Μιχάλη, γεννημένου στην Ελλάδα με γονείς από την Νιγηρία, που περιέγραφε τις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που βιώνει στην χώρα μας, όπως ο ρατσισμός η ξενοφοβία και η γραφειοκρατία. Η Έλενα που διάβασε το άρθρο θυμήθηκε μια δικιά της ιστορία και θέλησε να την μοιραστεί μαζί μας και την ευχαριστούμε. Ακολουθεί το email της:

Κάποτε είχα ένα μαύρο φίλο που μου περιέγραφε την δική του (απλούστερη όμως) ιστορία για τα χαρτιά… είχα μείνει άναυδη, με παγωμένες αντιδράσεις… αφού αναρωτιόμουν αν αυτό ήταν ένα ατυχές χιούμορ, καθώς μου φάνταζε ανήκουστο το να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, να είσαι ήδη 30 ετών και να μην θεωρείσαι Έλληνας πολίτης. Ανήκουστο επίσης φαντάζει ότι λαμβάνεις την ελληνική παιδεία, ζεις, αναπνέεις, μεγαλώνεις μέσα σε μια κοινωνία όπου τα ήθη-έθιμα γίνονται κομμάτι της δικής σου πολυπολιτισμικής ταυτότητας και παράλληλα το ίδιο σύστημα σε απορρίπτει με ένα τρόπο.

Κάποτε, και ενώ κυκλοφορούσαμε στο κέντρο της Αθήνας με αυτό τον φίλο, για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι όχι μόνο ως μαύρος δεν είσαι αόρατος όπως εύστοχα θέτεις αλλά είσαι προϊόν παρατήρησης και σχολιασμού. Θυμάμαι σε μια πρώτη βραδινή βόλτα πόσο άβολα ένιωσα… στενοχωρήθηκα και προβληματίστηκα είναι η αλήθεια, χωρίς να του το αποκαλύψω… υπήρξαν στιγμές που ήθελα να φωνάξω σε κάποιους «τι κοιτάς ρε?!»… σε supermarket γνωστής αλυσίδας η εργαζόμενη στο τμήμα των λαχανικών με αυθάδεια δίνει την χαρτοσακούλα στον μαύρο φίλο μου και εγώ παλεύω εσωτερικά για να μην την στείλω στο διάολο. Θυμάμαι επίσης μετά το πρόσφατο περιστατικό με την Χρυσή Αυγή στο θέατρο ΧΥΤΗΡΙΟ να συναντώ τον τότε φίλο και να βλέπω ένα διαφορετικό βλέμμα, έναν άνθρωπο προβληματισμένο, φοβισμένο (ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός) που έρχεται κόντρα στο γενικότερο παρουσιαστικό του -λόγω αναστήματος και στην γλυκιά του παρουσία.

Και όλα αυτά, στα λέει μια άσπρη Ελληνίδα, που για πρώτη φορά ένιωσε στην ίδια της την πόλη τον ρατσισμό απο την «αντίπερα όχθη», χωρίς να είναι δικό της βίωμα… που κατάλαβε πόσο πίσω είμαστε οι Έλληνες και πόσο συντηρητικοί στην αποδοχή άλλων λαών… ότι το κατεστημένο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που στην εποχή της κρίσης (οικονομικής, αξιών, σχέσεων) δυστυχώς δεν προβλέπεται να αλλάξει… και η στάση της πολιτείας ατυχώς ενισχύει τέτοιου είδους συμπεριφορές… κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη.

Δεν θέλω ούτε να γενικολογίσω, ούτε και να πολιτικολογίσω… επιθυμώ να σταθώ στο ανθρώπινο κομμάτι της προσωπικής σου μαρτυρίας και να σε συγχαρώ για την δύναμη σου, γιατί δεν έγινες «μικρός», γιατί δεν κατάφεραν οι γύρω σου -που δεν αντιμετώπιζαν τις ανάλογες δυσκολίες- να γίνουν εν δυνάμει εχθροί… Θέλει όπως και να το κάνουμε εσωτερική ενδοσκόπηση και δουλειά, ένα μεγαλείο ψυχής! Και φυσικά παιδεία απο την οικογένεια, στήριξη απο το σπίτι… που λογικά έχεις λάβει. Εδώ εγώ θύμωνα, που απλά στεκόμουν δίπλα σε έναν μαύρο άντρα (στα μάτια μου δεν είχε να ζηλέψει το παραμικρό απο έναν άσπρο) και ο μικρόκοσμος που ρομαντικά είχα χτίσει και διατηρούσα στην ενήλικη ζωή μου ότι όλοι το ίδιο είμαστε, βάναυσα καταρρίπτονταν.
Υπάρχουν-υπάρχουμε ευτυχώς μια μερίδα ανθρώπων εκεί έξω που βλέπουμε θαρρώ λίγο πιο ανοιχτά.

Εύχομαι τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται και μέσα σε όλα τ’άλλα να αποκτήσεις τα πολυπόθητα χαρτιά (εσύ και όσοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το τέρας της γραφειοκρατίας).
Μέσα απο εσένα, μαθαίνουμε και εμείς εκείνα που δεν γνωρίζουμε ή δεν έτυχε να συναντήσουμε στην πορεία μας.
Μέσα απο εσένα ελπίζω να επωφεληθούν και άλλοι άνθρωποι.

Τα σέβη μου, καλή τύχη!
Έλενα

μικρο URL: https://activepropaganda.espivblogs.net/?p=4681