Η ιστορια της “Αντιπληροφορησης”

Το κόκκινο περιοδικό της μεταπολίτευσης

Ενα μικρό περιοδικό η «Αντιπληροφόρηση», μια πλούσια καταγραφή των εργατικών και νεολαιίστικων κινητοποιήσεων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, αποτελεί ακόμα και σήμερα ουσιαστική πηγή πληροφοριών για σημαντικές λαϊκές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου που δεν βρήκαν φιλόξενο έδαφος στις στήλες των εντύπων μεγάλης κυκλοφορίας.

Ας ξεφυλλίσουμε μαζί τα 44 τεύχη του που καταγράφουν από τη σκοπιά του αριστερού εργατισμού τα γεγονότα της επταετίας 1975-82.

*Στο 1ο τεύχος (48 σελ., και ημερομηνία έκδοσης 21/5/75) φιλοξενείται τρισέλιδο εισαγωγικό που αναφέρει ότι «το περιοδικό, μέσα στα πλαίσια του δυνατού, είναι α) όργανο πολιτικής πάλης ενάντια στις καμπάνιες διαστρέβλωσης και αποπροσανατολισμού του λαϊκού κινήματος, β) χωρίς να είναι “ελεύθερο βήμα” είναι ανοιχτό σ’ όσες δυνάμεις αγωνίζονται μ’ οποιονδήποτε τρόπο, αλλά στα παραπάνω πολιτικά πλαίσια και έτσι έχει και ένα χαρακτήρα συσπείρωσης αυτών των δυνάμεων, τέλος γ) είναι όργανο προβολής των λαϊκών αγώνων σε διάφορους χώρους δουλειάς και σπουδής, που είναι αποτέλεσμα της έκφρασης και κινητοποίησης των ίδιων των εργαζόμενων χωρίς τη μεσολάβηση των ειδικευμένων μεσολαβητών, εργατοπατέρων ή ρεφορμιστών».

Στο τεύχος υπάρχει ρεπορτάζ για την απεργία στα μεταλλεία του Μποδοσάκη, στο Μαδέμ Λάκο, ανακοίνωση μιας ομάδας ναυτεργατών, περιγραφή των κινητοποιήσεων των μαιών στα μαιευτήρια Ελενας και Αλεξάνδρας, ανάλυση της απεργίας στην ΙΤΤ, προκήρυξη των παραπηγματούχων στο Πέραμα, κ.λπ.

*Το 2ο τεύχος (46 σελ., 20/6/75) είναι παρόμοιο με το πρώτο, δηλαδή αναπαράγονται ντοκουμέντα και σχολιάζονται οι σημαντικότερες εργατικές κινητοποιήσεις της περιόδου (ναυτεργάτες, μαίες, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στην Εθυλ-Ελλάς).

*Το 3ο τεύχος (51 σελ., Ιούλιος-Αύγουστος ’75) περιλαμβάνει αναλύσεις για τα εργατικά ατυχήματα, ρεπορτάζ για την απεργία και τη διαδήλωση των οικοδόμων στις 23 Ιουλίου 1975 και τα επεισόδια που αποδόθηκαν σε «προβοκάτορες», τις κινητοποιήσεις στην ΕΒΓΑ, την Πετρόλα, το τσιφλίκι του Μπέκερ, τα ναυπηγεία Ανδρεάδη.

Από το διεθνές κίνημα περιγραφή του συνδικαλιστικού κινήματος στην Αργεντινή και η εξέλιξη του επαναστατικού κινήματος στην Πορτογαλία.

*Στο 4ο τεύχος (53 σελ., Σεπτέμβρης-Οκτώβρης ’75) επιχειρείται αναδρομή σε ένα χρόνο εργατικών κινητοποιήσεων και τη δημιουργία επιτροπών αγώνα. Οι γιατροί και τα προβλήματά τους, εργατικές κινητοποιήσεις στην Κόκα-Κόλα, η μετανάστευση ως σύγχρονο δουλεμπόριο, απεργία στη Χαρτοποιία Λαδόπουλου στην Πάτρα, ρεπορτάζ από τη δίκη των πραξικοπηματιών και συμπαράσταση στους πολιτικούς κρατούμενους της 23ης Ιούλη. Ερευνα για την κατάργηση των ΤΕΑ, καταγγελία μαθήτριας του Αρσάκειου και ανάλυση για τα δύο χρόνια φασισμού στη Χιλή.

*Στο 5ο τεύχος (66 σελ., 2/12/75) ανακοινώσεις των απεργών της Ιονικής και Λαϊκής Τράπεζας και των ναυτεργατών, μελέτη για τη «μόλυνση του περιβάλλοντος και το ρόλο του επιστήμονα και του εργαζομένου στην αντιμετώπισή της», η απεργία της ΜΕΛ Θεσσαλονίκης και η κάθοδος των εργαζομένων στην Αθήνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον -για να αντιληφθούμε και το κλίμα της εποχής- έχει η είδηση ότι η κυβέρνηση διέταξε διά του αρμόδιου υπουργού κ. Γκίκα διοικητική ανάκριση εις βάρος εισαγγελέα στα Χανιά (1/12/75), «που διέπραξε τα βαρύ σφάλμα να χαρακτηρίσει πατριωτική πράξη το κάψιμο ενός αμερικανικού αυτοκινήτου, από δύο κρητικούς αγωνιστές, καταδικάζοντας ταυτόχρονα την αμερικανική ευθύνη και συνενοχή για τη δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία».

*Στο 6ο τεύχος (61 σελ., Φεβρουάριος ’76) προτείνεται ως τρόπος οργάνωσης οι αυτόνομες επιτροπές αγώνα στους τόπους δουλειάς. Επισημαίνεται ότι «αν σ’ ένα δεδομένο τόπο δουλειάς μια τέτοια δραστηριοποίηση θα οδηγούσε σε απολύσεις ή άλλου τύπου διώξεις, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δρούμε κρυφά».

Δεν υπάρχει πουθενά νύξη για «παράνομη» δράση, παρά μόνο για προληπτικά μέτρα: «Πάντα παίρνουμε τα κατάλληλα μέτρα για να προφυλάξουμε τον αγώνα μας από τα χτυπήματα της αντίδρασης, φτιάχνοντας εφεδρείες έτοιμες και ικανές να συνεχίσουν τον αγώνα. Το πόσο απαραίτητο είναι αυτό, το είδαμε το ’67, όταν στο πραξικόπημα η εργατική τάξη δεν μπόρεσε να αντιτάξει την οργανωμένη της πάλη». Καλύπτονται οι απεργίες στου Πίτσου, στην καπνοβιομηχανία Γεωργιάδη, η σύμβαση μίσθωσης εργασίας στο εργοστάσιο ζάχαρης στην Ξάνθη.

Κριτική στις δίκες του Πολυτεχνείου και των βασανιστών της χούντας. Επισημαίνεται η παρουσία ως μαρτύρων πολλών «αντιστασιαζομένων» και η «σχεδόν καθολική απουσία αγωνιστών κατά της διχτατορίας».

*Στο 7ο τεύχος (68 σελ., Μάρτης ’76) ξεχωρίζει κείμενο από εργαζόμενο της Βιοχάλκο στη Θεσσαλονίκη, προκήρυξη Σπαταναίων για την επίθεση που δέχτηκαν από την αστυνομία, γράμμα από την Καλαμάτα, στοιχεία για το τσιφλίκι του Μπέκερ, για την απεργία στο πλεκτήριο Τρικοπί, κ.λπ.

Ενδιαφέρον έχει το ρεπορτάζ από τις επιχειρήσεις «αρετής» στην Αθήνα και η τοποθέτηση για τους κινδύνους πολέμου με την Τουρκία. Εκτενής ανάλυση για το πραξικόπημα στην Αργεντινή.

*Στο 8ο τεύχος (68 σελ., Απρίλης ’76) δημοσιεύεται προκήρυξη του σωματείου εργαζομένων στην Ιζόλα, κείμενο για την τελευταία κινητοποίηση των εργατών στου Σκαλιστήρη, στο Μαντούδι, ρεπορτάζ από τις δίκες εναντίον των αγροτών στο Προκόπι, για τις αστικές συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, τις επιχειρήσεις «αρετής», κ.ά. Από το διεθνές κίνημα περιλαμβάνεται έκκληση του εκπροσώπου του χιλιάνικου MIR και πολυσέλιδη ανάλυση για τον πόλεμο του Βιετνάμ.

Ενδιαφέρον έχει «Το θέαμα της βίας και η βία», το οποίο συγκρίνει από θεωρητική άποψη την «κρατική» με την «επαναστατική» βία.

*Στο 9ο τεύχος (60 σελ., Ιούνης-Ιούλης ’76) υπάρχει προκήρυξη των απεργών-χειριστών των μεταλλείων Διστόμου, ρεπορτάζ για την απεργία στην καπνοβιομηχανία Sante, κείμενο ομάδας εργατών από τη Σόφτεξ, οι συνθήκες δουλειάς στην ΙΤΤ, τα εργατικά ατυχήματα. Από το διεθνές κίνημα αναλύεται η κατάσταση στο Τιμόρ, η μεταδικτατορική Πορτογαλία, η αντίσταση στη Χιλή.

*Στο 10ο τεύχος (81 σελ., Οκτώβρης ’76) κείμενο για τις συνθήκες δουλειάς στην Πεσινέ και στο εργοστάσιο Κύκνος στο Ναύπλιο. Ανάλυση για το 24ωρο ενός εργάτη, το Σεβέζο, το Ισραήλ, την Πορτογαλία. Αναδημοσιεύεται το κείμενο-απολογία του Ρ. Πόλε στο εφετείο της Αθήνας.

*Στο 11ο τεύχος (81 σελ., Γενάρης ’77) κριτική του αντεργατικού νόμου 330 και προτάσεις για τη δημιουργία σωματείων. Αρθρο για τον κλάδο των τυπογράφων, για την Πεσινέ, τα λεωφορεία, πολιτικά σχόλια, ανάλυση για την Περσία. Πολιτική εκτίμηση για το κίνημα συμπαράστασης στον Πόλε.

Δύο χρόνια μετά την έκδοσή της, η «Αντιπληροφόρηση» διευρύνει τη θεματολογία της στο χώρο της πολιτικής βίας.

Η πολιτική βία

*Στο 12ο τεύχος (62 σελ., Φλεβάρης ’77) μαζί με τα κείμενα παρόμοιου ύφους και είδους (περί εργοστασιακών σωματείων, Πεσινέ, Σκαλιστήρη, συνδικαλισμού οικοδόμων, πολιτικά σχόλια κ.λπ.) υπάρχει για πρώτη φορά δημόσια πολιτική υποστήριξη της εκτέλεσης Μάλλιου από τη 17 Ν.

Αναδημοσιεύεται και ολόκληρη η προκήρυξη της 17 Ν.

*Το περιεχόμενο του 13ου τεύχους (73 σελ., Απρίλης ’77) επανέρχεται στα τρέχοντα θέματα της συνδικαλιστικής δράσης και των συνθηκών εργασίας (Λάρκο, Ράδιο-Αθήναι, ΒΕΠΣΥ Θεσσαλονίκης, εργάτες Ηλιόπουλου, ναυτεργάτες, Ιζόλα, πολιτικά σχόλια, Τουρκία, Αργεντινή).

Ενα χαρακτηριστικό σχόλιο: «63 μήνες φυλακή σε 5 αγωνιστές που έκαιγαν αμερικανικά αυτοκίνητα. 40 μήνες φυλακή με εξαγορά και ανασταλτική έφεση στους 5 κυριότερους αρχιβασανιστές της ασφάλειας. Οι “άνθρωποι” δεν έκαιγαν αυτοκίνητα, έκαιγαν… ανθρώπους».

*Στο 14ο (84 σελ., Μάης ’77), το 15ο (85 σελ., Ιούλιος ’77) και το 16ο τεύχος (86 σελ., Σεπτέμβρης ’77) και πάλι αναφορές απλές για προβλήματα εργαζομένων (μεταλλωρύχοι Μποδοσάκη, οικοδόμοι, αντεργατικοί νόμοι, ΙΚΑ, ΕΘΥΛ, τράπεζες, κ.ά.).

*Το 17ο τεύχος (94 σελ., Δεκέμβρης ’77 – Γενάρης ’78) αφιερώνεται «στους επαναστάτες αγωνιστές Χρήστο Κασίμη, Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ενσλιν, Γιαν Καρλ Ράσπε, Ιγκμαρ Σούμπερτ, στους 4 παλαιστίνιους αγωνιστές δολοφονημένους στη Σομαλία, και σε όλους εκείνους που συνεχίζουν τον αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος της ωμής βίας».

Αναφέρεται ότι ο Χρήστος Κασίμης «συνέβαλε ουσιαστικά -χωρίς να είναι ο εκδότης, γιατί εκδότης δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ούτε τυπική κλασική συνταχτική επιτροπή- στην όλη προσπάθεια και πολιτική δραστηριότητα της “Αντιπληροφόρησης”». Αργότερα, στο ειδικό τεύχος 7, αναφέρεται ότι «η απώλεια του αγωνιστή Χρήστου Κασίμη που ήταν και βασικός συνεργάτης της “Αντιπληροφόρησης” έβαλε προβλήματα στην παραπέρα δουλειά της».

*Στο 18ο τεύχος (79 σελ., Γενάρης ’78) επανέρχεται η συνήθης ύλη, με άρθρα και ρεπορτάζ από εργατικές κινητοποιήσεις, απεργίες (τυπογράφοι, ναυτεργάτες, κ.λπ.).

Αφιέρωμα στον Κασίμη και στις έρευνες που εξαπέλυσε η αστυνομία σε σπίτια υπόπτων. Αναδημοσιεύονται ανακοινώσεις οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με το σύνθημα «Η τρομοκρατία και η γερμανοποίηση δεν πρέπει να περάσουν».

*Στο 19ο τεύχος (69 σελ., Φλεβάρης ’78) αναλύονται οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Φίλιπς, στην Πάκο Ελλάς, κ.λπ. Αφιέρωμα στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Σπόρτιγκ για την υπεράσπιση των πολιτικών κρατουμένων (δηλ. εκδοτών πολλών αριστερών εντύπων, που κατηγορήθηκαν εκείνη την περίοδο ως ηθικοί αυτουργοί σε επεισόδια) και ειδικότερα του Γιάννη Σερίφη.

Περιλαμβάνονται οι ομιλίες της Αλεξάνδρας Κασίμη και του Μανώλη Γλέζου. Δημοσιεύεται κείμενο της Επιτροπής Αγώνα Δικηγόρων με οδηγίες για τα δικαιώματα του πολίτη που υφίσταται έρευνα ή σύλληψη.

*Στο 20ο τεύχος (83 σελ., Απρίλιος – Μάιος ’78) ρεπορτάζ για τις κινητοποιήσεις στο Λαύριο κατά της ΠΥΡΚΑΛ, την απεργία στην Τριούμφ, τις κινητοποιήσεις στις συγκοινωνίες, στα ΑΕΙ, αλλά και τις απολύσεις στον «Ριζοσπάστη». Από τα διεθνή θέματα, ξεχωρίζει πολυσέλιδη ανάλυση του Παλαιστινιακού.

*Στο 21ο τεύχος (78 σελ., Ιούλιος ’78), η απεργία στην ΕΛΚΟ-Βαγιωνής, το κίνημα συμπαράστασης στο Γιάννη Σερίφη, κ.ά. Στο εισαγωγικό επισημαίνεται ότι «γίνεται τελευταία συστηματική προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα εκφοβισμού εις βάρος της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, με παράνομες έρευνες, κατασχέσεις βιβλίων και περιοδικών» και ενθαρρύνονται οι αναγνώστες με τη διαβεβαίωση ότι «η κατοχή οποιουδήποτε πολιτικού εντύπου από οποιοδήποτε αγωνιστή δεν αποτελεί στοιχείο ενοχής του».

*Το 22ο τεύχος (59 σελ., Νοέμβριος ’78) είναι επικεντρωμένο στην υπόθεση Κασίμη, ένα χρόνο από τη δολοφονία του. Ανακοινώσεις, προκηρύξεις, κ.λπ. Ρεπορτάζ για την επικείμενη δίκη του Γιάννη Σερίφη και επιστολή των αναρχικών Φίλιππα και Σοφίας Κυρίτση από τον Κορυδαλλό.

Eξώφυλλo ενός από τα δύο έκτακτα τεύχη.
*Στο 23ο τεύχος (76 σελ., Ιανουάριος ’79) υπάρχει αφιέρωμα στη σκευωρία κατά του Γιάννη Σερίφη και ανάλυση για τους λόγους που οδήγησαν στην αθώωσή του. Αναδημοσιεύεται η ανακοίνωση της «Επαναστατικής Ομάδας Χ. Κασίμης», τμήματος του ΕΛΑ.

Στη σελ. 42 του τεύχους αναφέρεται κατάλογος αποδεκτών των ανακοινώσεων του ΕΛΑ, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται όλες οι μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες, τα περιοδικά της αριστεράς, οι βουλευτές Ηλιού, Παναγούλης, Μερκούρη, Γλέζος, Μήνης, πολλοί δικηγόροι και νομικοί (ανάμεσά τους Γιαννόπουλος, Κωνσταντόπουλος, Αργυρόπουλος, Παππάς, Μπουλούκος, Ιατροπούλου, Σαρτζετάκης, Κανελλάκης) και ακόμα περισσότεροι δημοσιογράφοι (ανάμεσά τους και οι Χαρδαβέλλας, Λιάνης, Παπαπέτρου, Κακαουνάκης, Θεοχαράτος, Καββαθάς, Καρατζαφέρης, Παπαδόπουλος).

*Στο 24ο τεύχος (91 σελ., Μάρτιος ’79) αφιέρωμα στην εκτέλεση του Μπάμπαλη και αναδημοσίευση της προκήρυξης από την «Ε».

Καταγγελία της «Ε» για προβοκατορολογία στην κάλυψη του γεγονότος.

*Στο 25ο τεύχος (106 σελ., Μάιος ’79) ξεχωρίζει η πολυσέλιδη παρουσίαση των απόψεων και της δράσης του ΕΛΑ, μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Το περιοδικό διαχωρίζει τη θέση του από την οργάνωση και εκφράζει κάποιου είδους διαφωνία για τον τρόπο προπαγάνδισης που έχει επιλέξει ο ΕΛΑ (δηλ. μέσω των «καθεστωτικών» μέσων ενημέρωσης).

*Το 26ο τεύχος (118 σελ., Αύγουστος ’79) είναι αφιερωμένο «στη θύμηση του δολοφονημένου αγωνιστή Βασίλη Τσιρώνη στις 17.7.78 από τα ειδικά εκπαιδευμένα κομάντο της τρομοκρατίας του κράτους των αφεντικών».

Πολιτική ανάλυση της συγκυρίας, κείμενα για την εντατικοποίηση στους χώρους παραγωγής, τα βασανιστήρια, το στρατό, κ.ά. Ενδιαφέρον έχει το άρθρο ομάδας γυναικών περί βιασμού.

Εκτακτα τεύχη

Στο διάστημα αυτό εκδόθηκαν 9 έκτακτα τεύχη.

*Στο 1ο (21.10.75) περιγράφεται ο αγώνας των κατοίκων των Σπάτων εναντίον της εγκατάστασης του νέου αεροδρομίου.

*Στο 2ο (25.10.75) αναλύεται η λειτουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος της ΕΘΥΛ και οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη για την απομάκρυνσή του.

*Στο 3ο (Δεκέμβρης ’76) περιλαμβάνονται άρθρα από το διεθνές κίνημα (Χιλή, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Τσαντ, ΛΔ Σαχάρας, Ναμίμπια, Καμερούν, Λίβανο).

*Το 4ο και το 5ο (Μάιος ’78) ήταν αφιερωμένα στο επαναστατικό λαϊκό κίνημα της Ιταλίας (Ερυθρές Ταξιαρχίες, υπόθεση Μόρο, κ.λπ.).

*Το 6ο (Σεπτέμβριος ’78) έχει κείμενα για τη Χιλή, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, το Περού, κ.λπ.

*Το 7ο (φθινόπωρο-χειμώνας ’79) περιέχει σύνοψη όλων των μέχρι τότε τευχών του περιοδικού.

*Το 8ο (31.12.79) περιλαμβάνει χρονικό γεγονότων, κινητοποιήσεων, κ.λπ. του έτους 1979.

*Το 9ο (Φεβρουάριος ’80) περιλαμβάνει κείμενα για την Περσία, Σεβέζο, Αιθιοπία, Ουρουγουάη, ΗΠΑ και Ελβετία.

Η προαναγγελία του τέλους

Με το επόμενο τεύχος που παίρνει τον αριθμό 36 (134 σελ., Μάιος ’80), συνυπολογίζοντας τα έκτακτα, ξεκινά η τελευταία φάση του περιοδικού. Περιλαμβάνονται άρθρα κατά της κρατικής τρομοκρατίας και ρεπορτάζ για τις συλλήψεις υπόπτων (υποθέσεις Ζηρίνη-Μπερτράν, συλλήψεις Χανίων, Αλεξάνδρας Κασίμη, Λ. Χρηστάκη, Μπουκετσίδη, κ.λπ.), την κακομεταχείριση από την αστυνομία κ.ο.κ.

Ενδιαφέρον έχει το εισαγωγικό, όπου καταγγέλλεται η προσπάθεια ποινικοποίησης του περιοδικού μέσω της ταύτισής του με τον ΕΛΑ.

«Ομως η “Α” είναι παράνομη απέναντι στο καθεστώς από την πρώτη μέρα που κυκλοφορεί, εδώ και 5 χρόνια, αφού προσπαθεί και από την πλευρά της να προωθεί τη σύγκρουση με το καθεστώς. (…) Για να έχουν όμως και το νομικίστικο κάλυμμα για την καταδίωξη της “Α” ανασύρανε ένα νόμο τους φτιαγμένο το 1938 (επί δικτατορίας Μεταξά) που απαιτεί το κάθε έντυπο να δηλώνει την ταυτότητα αυτών που το βγάζουν και να ορίζει τιμή πώλησης».

*Στο 37ο τεύχος (130 σελ., Ιούνιος ’80) αναδημοσιεύονται κείμενα του ΕΛΑ, αλλά στο εισαγωγικό του περιοδικού επισημαίνεται ότι η ταύτισή του με την οργάνωση αυτή από τις αρχές (στα μέσα Φλεβάρη) έχει σκοπό να την υποχρεώσει να σταματήσει την έκδοσή της ή να σπεύσει να καταγγείλει τους τρομοκράτες του ΕΛΑ και των άλλων ένοπλων ομάδων.

*Το 38ο τεύχος (134 σελ., Σεπτέμβριος ’80) περιέχει κείμενα συμπαράστασης στους πολιτικούς κρατούμενους, αναλυτικό κατάλογο των ενεργειών «επαναστατικής και λαϊκής βίας» από τη μεταπολίτευση.

Αφιέρωμα στο γυναικείο κίνημα, με προσπάθεια να συνδυαστεί με τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων. Αναλύσεις για την κρίση στο χώρο του τύπου και την απεργία των εργαζομένων στις εφημερίδες. Κριτική στην πολιτική του ΚΚΕ μέσω της στήλης σχολίων «ΡΙΖΟ-σπαστικά» αλλά ακόμα και χιουμοριστικό πολιτικό κουίζ.

*Στο 39ο τεύχος (138 σελ., Δεκέμβριος ’80-αρχές ’81) δημοσιεύεται αναλυτικός κατάλογος ενεργειών «επαναστατικής και λαϊκής βίας» και λεπτομερείς οδηγίες για τον τρόπο που μπορεί να φτιαχτεί ένα έντυπο «αντιπληροφόρησης»: περιγράφονται οι αναγκαίοι χώροι, τα μηχανικά μέσα (γραφομηχανές, πολύγραφοι), τα υλικά, ο τρόπος λειτουργίας της συντακτικής επιτροπής, λεπτομέρειες για τον τρόπο δακτυλογράφησης

*Στο 40ό τεύχος (114 σελ., Μάιος 1981) ανακοινώνεται ότι ολοκληρώνεται «πολιτικά και οργανωτικά» η προσπάθεια της «Αντιπληροφόρησης» και προαναγγέλλεται ότι σε λίγα τεύχη θα πάψει να κυκλοφορεί.

«Αν οι καθεστωτικές δυνάμεις, με τους καταδιωκτικούς μηχανισμούς και τα κάθε είδους ένοπλα όργανά τους, καταφέρουν να χτυπήσουν την “Αντιπληροφόρηση”, θα προσπαθήσουν να εμφανίσουν αυτό τους το κτύπημα σαν δική τους νίκη και δική μας ήττα. Ομως τώρα πια δεν θα πρόκειται για δική μας ήττα». Αρθρα για τις φυλακές, το στρατό, το σχολείο, τη ΔΕΗ, τα εργατικά ατυχήματα, κ.ά.

*Στο 41ο τεύχος (145 σελ., Ιούνιος ’81) πολυσέλιδος πολιτικός απολογισμός της εξάχρονης ιστορίας του περιοδικού και ερμηνεία των λόγων που οδηγούν στο κλείσιμο. Κριτική στην ενέργεια εμπρησμού των καταστημάτων Μινιόν και Κατράντζος, αλλά και στις αντιδράσεις που προκάλεσε.

*Στο 42ο τεύχος (172 σελ., Σεπτέμβριος ’81) επιχειρείται κριτική της προεκλογικής περιόδου και του «ηπίου πολιτικού κλίματος». Αποσπάσματα από τη συζήτηση στη Βουλή το Νοέμβριο του 1980 για τα επεισόδια που οδήγησαν στη δολοφονία των Κουμή-Κανελλοπούλου από άνδρες των ΜΑΤ. Κατάλογος δυναμικών ενεργειών της ΛΕΠ, του ΕΛΑ, κ.λπ. Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο σε πλήρη αναδημοσίευση του κειμένου του ΕΛΑ, στο οποίο δίνεται απάντηση στην προκήρυξη της 17Ν (περιλαμβάνεται κι αυτή) για τους εμπρησμούς των μεγάλων καταστημάτων και την τακτική των ένοπλων οργανώσεων.

*Στο 43ο τεύχος (138 σελ., Δεκέμβρης ’81 – Ιανουάριος ’82) δημοσιεύεται ρεπορτάζ από τις φυλακές τους τρεις πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ανάλυση για την πείνα σ’ όλο τον κόσμο, άρθρα για την κατάσταση στο Σαλβαδόρ, για το πραξικόπημα στην Πολωνία, τις εξελίξεις στις ΗΠΑ.

*Στο 44ο τεύχος (144 σελ., Φεβρουάριος ’82) υπάρχει κριτική των πρώτων μηνών διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που ξεκινά από θεωρητικές γενικές τοποθετήσεις («Σοσιαλισμός, η τελευταία φάση εξέλιξης του καπιταλισμού») και φτάνει σε συγκεκριμένες αναφορές στο κυβερνητικό πρόγραμμα.

*Το τελευταίο κείμενο του τεύχους και «κύκνειο άσμα» του περιοδικού είναι αφιερωμένο στην «άσπρη κυρία του καπιταλισμού», όπως αποκαλεί την ηρωίνη: «Η ηρωίνη είναι η βιομηχανοποιημένη, αηδιαστική και ψεύτικη “λύση” που το καθεστώς έχει επεξεργαστεί, με την άμεση καθοδήγηση όλου του επιστημοτεχνικού κατεστημένου -ψυχιάτρων, παιδοψυχιάτρων, γιατρών, κοινωνιολόγων, χημικών, ερευνητών, οικονομολόγων, προγραμματιστών κ.λπ.- για να πλασάρει στους προλετάριους και ειδικά στους νέους που προσπαθούν να ξεφύγουν και δήθεν να αποφύγουν την καταπιεστική, μίζερη και απάνθρωπη καπιταλιστική κοινωνική καθημερινότητα».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ»

«Γιατί βγάζουμε την “Αντιπληροφόρηση”»

Η «Αντιπληροφόρηση» έβγαλε 44 τεύχη από το Μάιο του 1975 μέχρι το Φεβρουάριο του 1982. Αντίθετα με αυτά που θα φανταζόταν κανείς από ένα «περιοδικό τρομοκρατικής οργάνωσης», όπως εμφανίζεται από τη δικογραφία του ΕΛΑ, το μεγαλύτερο μέρος της ύλης του καταλαμβάνει καθαρά δημοσιογραφική ύλη, προσανατολισμένη σε εργατικές κινητοποιήσεις κάθε είδους.

Η «Αντιπληροφόρηση» απαντά μέσω της «Ε»
Αναδημοσιεύονται ανακοινώσεις, προκηρύξεις και δραστηριότητες εργατικών σωματείων και επιτροπών, χωρίς πολιτικές διακρίσεις.

*Ο τρόπος διανομής και κυκλοφορίας του περιοδικού είναι χαρακτηριστικός για την περίοδο της μεταπολίτευσης: Η «Αντιπληροφόρηση» μοιράζεται σε στέκια εργαζομένων και φοιτητών και χέρι χέρι σε χώρους της αριστεράς.

*Η «Αντιπληροφόρηση» είχε περιληφθεί στη μεγάλη έρευνα της «Ε» για τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις (έρευνα του Κάρολου Μπρούσαλη, ρεπορτάζ από την Αννυ Βιτσέντζου και τη Λένα Παγώνη) το 1976. Το κείμενο της «Ε» αναφέρει: «Εκτός από τις παρουσιαζόμενες οργανώσεις, υπάρχουν και οι αθέατες. Μια από αυτές, δρα και ανήκει στον χώρο των αυθορμητιστών (ευνοούν και υποστηρίζουν τις αυθόρμητες κινήσεις στο χώρο δουλειάς). Και εκδίδει την “Αντιπληροφόρηση”, που δίνει από τη δική της σκοπιά θέματα που θίγουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά. Η “Αντιπληροφόρηση” κινείται χέρι με χέρι, ανήκοντας στο χώρο του αντεργκράουντ. Στα χέρια μας έχουμε το πολυγραφημένο τεύχος του φθινοπώρου του 1975» (22.6.76). Στη συνέχεια η «Ε» αναδημοσιεύει σχεδόν αυτούσιο ρεπορτάζ του περιοδικού για τους μετανάστες, γραμμένο από ομάδα εργατών και φοιτητών στη Γερμανία.

*Λίγες μέρες αργότερα (28.6.76), η «Ε» δημοσιεύει την απάντηση της συντακτικής επιτροπής της «Αντιπληροφόρησης», όπου ανάμεσα σε άλλα επισημαίνεται:

«Το έντυπο βγήκε από αγωνιστές για να προωθήσει πολιτικές απόψεις που έχουμε και που απορρέουν από την εκτίμησή μας για την τωρινή κατάσταση του λαϊκού μας κινήματος. Το έντυπο δεν σκοπεύει να συσπειρώσει τους εργαζόμενους γύρω του παίζοντας καθοδηγητικό ρόλο, αυτοκηρυσσόμενο πολιτικό επαναστατικό κέντρο, αλλά να περάσει μια μεθοδολογία, έναν τρόπο προβληματικής και πράξης που πιστεύουμε σαν απαραίτητες για την προώθηση του λαϊκού μας κινήματος. Μ’ άλλα λόγια, μη πιστεύοντας πως υπάρχει στον τόπο μας το κόμμα των εργαζομένων, που μπορεί να προωθήσει τον αγώνα για την προάσπιση των ταξικών συμφερόντων μας, προσπαθούμε κι εμείς στο μέτρο του δυνατού να συμβάλλουμε στο να δημιουργηθούν αυτές οι προϋποθέσεις που θα στήσουν ένα τέτοιο κόμμα. Και η μεθοδολογία μας είναι να μπορέσει η εργατική τάξη να συμμετάσχει ενεργητικά στη δημιουργία αυτού του φορέα κι όχι να υποθέτουμε τη συμμετοχή της, να την υποκαθιστούμε ή ακόμα να την υποκλέπτουμε.

»Συμφωνούμε πως η “Αντιπληροφόρηση” κύρια μοιράζεται χέρι με χέρι, αλλά βέβαια όχι μόνο. Για μας ένα τέτοιο μοίρασμα είναι συγκεκριμένος τρόπος πολιτικής επέμβασης και δράσης. Πιστεύουμε πως οποιοδήποτε έντυπο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολυπλοκότητα των προβλημάτων της πρακτικής δουλειάς. Απαιτείται επικοινωνία, επαφή, ζύμωση. Κι αυτό προωθεί το χέρι με χέρι. Προωθεί δηλαδή τη συγκεκριμένη, ζωντανή επικοινωνία που επιτρέπει να προωθήσουμε αυτά που γενικότερα πιστεύουμε και που κανένα έντυπο δεν μπορεί να υποκαταστήσει.

»Επαναλαμβάνουμε: δεν θέλουμε, δεν σκοπεύουμε σε “οπαδούς” (και γι’ αυτό δεν το πάμε στα περίπτερα), αλλά σε συγκεκριμένη δυνατότητα πολιτικής επέμβασης σε χώρους που οι δυνάμεις μας το επιτρέπουν.

»Ετσι, κάθε άλλο παρά αθέατοι είμαστε. Είμαστε θεατοί σ’ αυτούς που σκοπεύουμε. Μ’ αυτό απαντούμε σ’ ό,τι κρίναμε απαράδεχτο να λέγεται για την πολιτική προσπάθεια που κάνουμε».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Κάρολου Μπρούσαλη «Ποιες είναι οι ελληνικές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις» («Ελευθεροτυπία», Ιούνιος 1976).

Πολυήμερη δημοσιογραφική έρευνα για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά της μεταπολίτευσης, με ειδική αναφορά στην «Αντιπληροφόρηση», που προκάλεσε και την απάντηση της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού.

Γιώργου Καράμπελα «Το ελληνικό αντάρτικο των πόλεων» (εκδ. «Ρόπτρο», Αθήνα 1985).

Η γνωστή δημοσιογραφική καταγραφή ενεργειών και κειμένων των ομάδων ένοπλης προπαγάνδας στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης περιλαμβάνει κεφάλαιο αφιερωμένο στην «Αντιπληροφόρηση».

Φίλοι του ΕΛΑ «Μερικές παρατηρήσεις με αφορμή την έκδοση του Ελληνικού Αντάρτικου των Πόλεων» (Ιούνης-Ιούλης 1985).

Πολυγραφημένο φυλλάδιο με κριτική στο βιβλίο του Καράμπελα και ιδιαίτερα στις αναφορές του συγγραφέα περί «Αντιπληροφόρησης». Διατυπώνεται το παράπονο ότι από το βιβλίο «χαντακώνεται η πολιτική οντότητα του περιοδικού» και στηλιτεύεται το γεγονός ότι «από τα 1.000 κείμενα κάθε είδους επιλέχθηκε να προβληθεί ένα σημείωμα κριτικής στον ΕΛΑ».

Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας «Ιδεολογικά-πολιτικά κείμενα που έχουν γίνει για να συμβάλουν στην αναδημιουργία, το στέριωμα και το δυνάμωμα του επαναστατικού και λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα» (17 Απρίλη 1986).

Πολυγραφημένο φυλλάδιο, στο οποίο καταγράφεται η εκδοτική του παραγωγή. Περιλαμβάνονται πληροφορίες για το περιεχόμενο των διαφόρων τευχών της «Αντιπληροφόρησης» και για την κυκλοφορία τους.

«Αντιπληροφόρηση» (έκτακτο τεύχος 7, φθινόπωρο- χειμώνας 1979).

Περιλαμβάνονται λεπτομέρειες από τα τεύχη του περιοδικού που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε (32 τεύχη). Αναδημοσιεύονται αυτούσια τα βασικά κείμενα της συντακτικής επιτροπής για το περιεχόμενο και την αναγκαιότητα της εκδοτικής πρωτοβουλίας.

αναδημοσίευση από την “Ε”