Ένα αυγό ορμάει

Με ενημέρωσαν ότι το αυγό το πέταξε μια Μαρίνα Δημητριάδου.Έτρεξα να τη βρω για να διαμαρτυρηθώ. ΄Ηταν εκεί κι άλλοι(-ες) πολλοί(-ές) για την ίδια δουλειά. Αυγό είχαν φάει κι αυτοί. Εκείνη μας βεβαίωσε ότι το αυγό δεν το πέταξε σε μας αλλά στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης κ.Όθωνα για να διαμαρτυρηθεί για την πολιτική που ασκείται. Εκείνος έκανε μήνυση. Κοιταχτήκαμε οι υπόλοιποι(-ες). Μαγικό ήταν το αυγό; Πώς τότε μας χτύπησε ολους εμάς;

Αφού κατάλαβα τι έγινε έδωσα μια εξήγηση κι αφού είχα σηκωθεί από τον καναπέ διαπίστωσα ότι μπορούσα και να μιλήσω. Είπα λοιπόν ότι έτσι λειτούργησαν πάντα στην ιστορία οι μεμονωμένες πράξεις που αφορούσαν ένα σύνολο. Σε αντίθεση με τις ομαδικές πράξεις διαμαρτυρίας που απευθύνονται μόνο στο στόχο τους, η αντίδραση ενός μοναχικού ατόμου χτυπάει κι έναν δεύτερο στόχο, χωρίς ούτε το ίδιο το άτομο να το έχει συνειδητοποιήσει. Εφόσον πρόκειται για πράξη αποδεκτή, ξεσηκώνει και το σύνολο εκείνο που θα έπρεπε να την είχε εκτελέσει αλλά δεν τόλμησε. Αυτό το σύνολο νιώθει μεν ικανοποίηση που έγινε κάτι που θα έπρεπε να γίνει, ανάμεικτη όμως με ένα δέος και θαυμασμό για το μοναχικό άτομο πού τόλμησε αυτά πού δεν τόλμησαν οι πολλοί και κάποια ντροπή για τη δική του ατολμία. Συχνά έχει συμβεί το σύνολο να ταρακουνηθεί από τη μεμονωμένη πράξη και να αναλάβει δράση και το ίδιο. Αλλά και συχνά το μεμονωμένο άτομο γίνεται εύκολη βορά στην εκδικητική μανία τής εξουσίας που το κοιτάζει σαρκαστικά σα να του λέει: «Εδώ σε έχω-οι δυο μας τώρα».

Για το αν είναι σωστός τρόπος αντίδρασης τα αυγά ντομάτες κ.λπ είναι κάτι που δεν συζητήσαμε. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι και ότι εκεί πρέπει να μείνουμε. Γιατί είδα πολύ αγριεμένα πρόσωπα και δεν ξέρω ποιος θα ήταν ένας άλλος τρόπος και πού μάς οδηγούνε.
Εμείς όλοι(-ες) πού είχαμε μαζευτεί γιατί το αυγό χτύπησε την απραξία μας, είπαμε ότι θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας και δεν θα επιτρέψουμε να εξοντώσουν την Μαρίνα όπως φαίνεται ότι έχουν σκοπό να κάνουν. Πρέπει να καταλάβουν ότι η Μαρίνα δεν είναι μόνη της.

Έξω τώρα από τον καναπέ μπορούσαμε να δούμε και πιό καθαρά και να εξοργιστούμε με τις δηλώσεις τού κ. Όθωνα και του κ. Μαρινάκη για το περιστατικό. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσο πολλοί άνθρωποι διαμαρτυρήθηκαν για τη χρήση μιας εξουσιαστικής γλώσσας την οποία πριν και οι ίδιοι αποδέχονταν και σε ένα βαθμό την χρησιμοποιούσαν. Είναι γνωστό ποιες είναι οι εκφράσεις που προκάλεσαν την οργή του αφυπνισμένου από το αυγό κόσμου: για γκρουπούσκουλα μίλησε ο κ. Όθωνας συμπληρώνοντας τις δηλώσεις που είχε κάνει για τις διαμαρτυρίες στην παρέλαση τής 25ης Μάρτη, οπότε είχε μιλήσει για «άτομα άνευ σημασίας».Ο ίδιος απευθυνόμενος στην κοπέλα την είχε ρωτήσει αν χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. Ο κ. Δήμαρχος από τη μεριά του, προσωποποιώντας περισσότερο την περίπτωση τόνισε ότι πρόκειται για μιά φοιτήτρια 33 ετών, Κύπρια. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμπέρασμα επιδίωκαν να βγάλει ο κόσμος απ’ αυτές τις δηλώσεις.

Ας τις δούμε πιο συγκεκριμένα:
Γκρουπούσκουλα και ψυχολογικά διαταραγμένα άτομα, φυσικά “άνευ σημασίας”. Αυτή είναι η περιγραφή κατά τον κ.΄Οθωνα αυτών που διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική. Όλοι οι άλλοι δηλαδή κατ’ αυτόν, επιδοκιμάζουν όχι μόνο το ολικό ξεπούλημα τής χώρας και τη γενοκτονία του λαού της αλλά και την άγρια καταστολή στους ανυπεράσπιστους διαδηλωτές για την οποία είναι ο ίδιος από τους βασικούς υπεύθυνους. Σας ακούω να φωνάζετε εσάς τους απλούς ανθρώπους: για πόσο ηλίθιους μας περνάνε; δεν έχουν τίποτα καταλάβει; Ησυχάστε, φυσικά και έχουν. Αλλά όπως δήλωσε ο κ.Πρωθυπουργός σε ομιλία του στην Ομοσπονδία Γερμανών Βιομηχάνων απαντώντας σε ερώτηση αν τα μέτρα του έχουν την επιδοκιμασία του κόσμου «Δεν με αφορά το θέμα», είπε. Είναι στο βάθος κι αυτό μια παραλλαγή πιο προωθημένη του «άνευ σημασίας» κι ένα βήμα πριν την κήρυξη της ανοιχτής χούντας. Δεν χρειάζεται να κουράζεται λοιπόν ο κ. υφυπουργός να αποδείξει ότι η αποδοκιμασία του ήταν μεμονωμένη ενέργεια, όχι αντάξια υγιών ανθρώπων. Την καινούρια κατευθυντήρια γραμμή την έδωσε ο πρωθυπουργός του:
Μεμονωμένη ή μαζική, κάθε άποψη και κάθε πράξη τής πλεμπάγιας στην οποία ανήκουμε, δεν τον αφορά, είναι άνευ σημασίας. Ξεκάθαρα πράγματα.

Η 33χρονη φοιτήτρια

Αυτό το είπε ο κ. Δήμαρχος και ήθελε να τονίσει βέβαια και από την δικιά του μεριά ότι η συγκεκριμένη διαμαρτυρόμενη κοπέλα για την πολιτική τής κυβέρνησης είναι μια αιώνια φοιτήτρια (θεωρώντας κι αυτός ότι είναι άνευ σημασίας να ρωτήσει πότε άρχισε τις σπουδές της και σε ποιο στάδιο βρίσκεται), ότι είναι με λίγα λόγια ένα κοινωνικό παράσιτο όπως και όλοι(-ες) που αποδοκιμάζουν την κυβερνητική πολιτική. Αν ρωτάτε πάλι για πόσο ηλίθιους μας περνάνε, η απάντηση είναι γνωστή: δεν τους ενδιαφέρει πια αν τους πιστεύουμε.

Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι και έτσι να ήταν εγώ δεν ξέρω τι λόγο έχουν πια οι φοιτητές(-ριες) να βιάζονται να τελειώσουν. Για να μεγαλώνουν τις ουρές στον ΟΑΕΔ; Αφού για τη συγκεκριμένη κοπέλα ξεκαθαρίστηκε πάντως ότι δεν είναι φοιτήτρια, σφραγίδα της ηλικίας που της έβαλε ο κ.Δήμαρχος της έμεινε κι ας υπήρξαν πλήθος οι διαμαρτυρίες για τις δηλώσεις του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η Μαρίνα. Μετά έγινε η 33χρονη. 33χρονη την ανεβάζουν, 33χρονη την κατεβάζουν όχι μόνο τα ΜΜΕ αλλά και πολύς κόσμος πού δεν συνειδητοποιεί ότι μιλάει έτσι τη γλώσσα της εξουσίας που του έχει επιβληθεί από τα πάνω.

Αν και την χρησιμοποίησε, αυτή δεν είναι μια νοοτροπία που την επινόησε ο κ. Δήμαρχος.΄Ολο τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε με κατάπληξη εμείς της πλέμπας αυτή τη μανιακή εμμονή στις ηλικίες να έχει εξελιχτεί σε πραγματικό παραλήρημα.΄Ολοι οι άνθρωποι κατατάσσονται σε μια ηλικιακή κατηγορία σα να μην έχουν όνομα και σα να μην έχουν τίποτα άλλο που να τους καθορίζει. Κάποιους τους εξυπηρετεί βέβαια αυτό. Αντί να τους ονομάζουν: ο δολοφόνος, ο βιαστής, ο καταχραστής κλπ τους βολεύει σίγουρα να αποκαλούνται: ο 45χρονος.

Συχνά, πολύ συχνά, η αναφορά ενός ατόμου με την ηλικιακή του κατηγορία συνοδεύεται με απαξιωτικούς υπαινιγμούς όσο η ηλικία απομακρύνεται από τα 20 χρόνια, για να καταλήξει σε καθαρό ρατσισμό για τις μεγάλες ηλικίες, έναν ρατσισμό που δεν εντοπίζουν και δεν ασχολούνται μ’ αυτόν στις αντιρατσιστικές ομάδες γιατί δεν είναι προνόμιο κάποιας ακροδεξιάς οργάνωσης, αλλά διαπερνά όλον τον ιστό της κοινωνίας μαζί με άλλες ανάλογες ιδέες που για τον ίδιο λόγο δεν εντοπίζονται σαν ρατσιστικές. Και είναι μια νοοτροπία πολύ δύσκολο να καταπολεμηθεί γιατί εκπορεύεται από πανίσχυρους κύκλους που ελέγχουν και τα ΜΜΕ τα οποία φανατικά τις διαδίδουν.

Βέβαια αυτή η κατάταξη και προσφώνηση των ατόμων πού έχουν χάσει το όνομά τους σύμφωνα με την ηλικιακή τους κατηγορία, δηλώνει ταυτόχρονα ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι ένα άτομο της μάζας, της πλέμπας, έξω από εξουσιαστικούς κύκλους και επομένως οποιαδήποτε άλλα χαρακτηριστικά ή επιτεύγματά του από τα καλύτερα ως τα χειρότερα, είναι “άνευ σημασίας”. Σ’ αυτά τα πλαίσια, η Μαρίνα μπορεί να ορίζεται σαν 33χρονη, ο κ.Όθωνας όμως και ο κ. Δήμαρχος συνεχίζουν να αναφέρονται με το όνομα ή με το αξίωμά τους. Και σε τίποτα δεν θα άλλαζε την ουσία αυτού του φαινομένου αν βγουν κάποια στιγμή, όπως συμβαίνει πολλές φορές με άτομα της δικιάς τους κατηγορίας, στα καλά καθούμενα και χωρίς κανείς να τους έχει ρωτήσει ή να ενδιαφέρεται να μάθει και πουν: είμαι τόσο χρονών για να δηλώσουν ότι ασπάζονται αυτήν την περίεργη νοοτροπία. Το ξέρουν καλά ότι εκείνοι ανήκουν στην ελίτ η οποία έχει διατηρήσει το δικαίωμα για τα μέλη της να έχουν όνομα, ενώ η Μαρίνα για τα ΜΜΕ θα μείνει σαν 33χρονη, μαζί με όλους(-ες) εμάς τους άνευ σημασίας, που μας έχουν μπαγλαρώσει στα συρτάρια πού έφτιαξαν για την περίπτωσή μας.

Η Κύπρια, η ξένη

Ο κ. Δήμαρχος, τονίζοντας ακόμη ότι η διαμαρτυρόμενη κοπέλα είναι Κύπρια, θέλησε προφανώς να προβάλει άλλο ένα επιχείρημα ότι αυτοί πού έχουν πρόβλημα με την πολιτική της κυβέρνησής του είναι άτομα όχι απλά περιθωριακά αλλά και ξένα προς την κοινωνία της πόλης, η οποία κατά την φαντασία του επικροτεί και ακολουθεί. Αυτή η κυπριακή καταγωγή τού έδωσε την ευκαιρία να πλησιάσει το επιχείρημα του κ. Πάγκαλου περί «πληρωμένων Αλβανών» πού είναι, όπως δήλωσε ο κ. Αντιπρόεδρος οι επιτιθέμενοι σ’ αυτόν. Εδώ δεν είχαμε πληρωμή, είχαμε πάντως μια ξένη.

Αυτή η δήλωση του κ. Δημάρχου ξεσήκωσε τις πιο πολλές διαμαρτυρίες και σας ακούω να φωνάζετε ότι όποιο άτομο θίγεται από την κυβερνητική πολιτική έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί κι ας είναι κι από τη Μογγολία.

Δίκιο έχετε εσείς αλλά εμένα να μου επιτρέψετε να σταθώ λίγο στο θέμα Κύπρος. Γιατί αυτό το άτιμο το αυγό, έτσι που έπεσε με φόρα στον καναπέ μου, ταρακούνησε και τη μνήμη μου. Και ξεπήδησαν από κει θύμισες από άγριες διαδηλώσεις που ήταν αδύνατον να μην τις πετύχεις γιατί γίνονταν συνέχεια και σ’όλη την Αθήνα, εικόνες που σημάδεψαν όλα τα παιδικά μου χρόνια.΄ Ηταν για συμπαράσταση στον αγώνα τής Κύπρου που ήταν τότε αποικία της Βρετανίας για ένωση με την Ελλάδα. Κάποιες φορές στις συγκρούσεις αυτές με την αστυνομία που φύλαγε τη Βρεττανική Πρεσβεία υπήρχαν νεκροί και γέμιζαν με τραυματίες όλα τα νοσοκομεία. Για παράδειγμα, σε μιά διαδήλωση για την οποία τυχαίνει να έχω ακούσει, το Μάη τού 1956, μετά την καταδίκη σε θάνατο δύο Κυπρίων αγωνιστών, του Καραολή και τουΔημητρίου, από τούς Βρεττανούς οι διαδηλώσεις στην Αθήνα κλείσαν με τρεις νεκρούς διαδηλωτές και έναν αστυνομικό την πρώτη μέρα και μετά όπως έγινε γνωστό, στη συνέχεια πέθαναν κι άλλοι στα νοσοκομεία κι απ’ τις δυο πλευρές.

Και μετά; Τι έγινε μετά;
Για τα κατοπινά να φταίει άραγε το βαρύ μεσογειακό καλοκαίρι κι αυτός ο εξοντωτικός ήλιος της Μεσογείου, «ο ήλιος που σκοτώνει τις ερωτήσεις’ όπως έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ;
(Αλμπέρ Καμύ: ο Ξένος).΄Ενα τέτοιο καλοκαίρι ξεχάσαμε την Κύπρο.Τότε ακριβώς που δεν έπρεπε. Τότε που στην Κύπρο είχε εισβάλει ο τουρκικός στρατός με αφορμή τις επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα πού είχε οργανώσει η δικιά μας Χούντα η οποία ήταν στα πράγματα. Το καλοκαίρι του 1974, στην Ελλάδα, ένας βασανισμένος κόσμος από μακροχρόνιους συνεχείς και αιματηρούς αγώνες, παραληρώντας από ενθουσιασμό για την πτώση της Χούντας “ξέχασε” να απαιτήσει την απόδοση ευθυνών για το τι έγινε τότε. Ο περιβόητος φάκελος της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ. Να φταίει άραγε ο μεσογειακός ήλιος που ξεχάσαμε να απαντήσουμε σ’ αυτό το μεγάλο ερώτημα; ΄Η βοήθησε μόνο να πέσουμε στην καλοστημένη παγίδα που δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε;

Η Κύπρος γνώρισε και άλλα δραματικά καλοκαίρια, κάτι σινούκ πού πέφτανε, εκείνη η φοβερή και περίεργη ιστορία με το κυπριακό αεροπλάνο που έπεσε το 2005 στη Αττική για τα οποία εμείς λίγα πράγματα μαθαίναμε κι ακόμα λιγότερα ρωτούσαμε αν και είχαν τα περισσότερα περιστατικά άμεση σχέση με την Ελλάδα. Τελευταία γεγονότα ήταν αυτά του φετινού καλοκαιριού με τις εκρήξεις στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και τους πολλούς νεκρούς, για τις οποίες θα μπορούσε να πει κανείς πολλά αλλά πάλι δεν είναι στα όρια αυτού του άρθρου.΄Ηταν φοβερό όμως να βλέπει κανείς από τη μια μεριά τις κηδείες των θυμάτων στο ΡΙΚ, σε φέρετρα σκεπασμένα με την ελληνική σημαία,την ώρα που ο κ. Αυτιάς ανακοίνωνε από το κανάλι του: «Στούς νεκρούς ευτυχώς(!!!)δεν υπάρχει κανένας ΄Ελληνας».

Πέρα απ’ όλα αυτά όμως για τα νεκρωμένα ερωτήματικά του καλοκαιριού, ξέρετε κ. Δήμαρχε ότι σ’ αυτήν την” ξένη” γη, την Κύπρο, καταφθάνουν τον τελευταίο καιρό ομαδικά, εξαθλιωμένα άτομα από την Ελλάδα για να βρουν εκεί δουλειά;
Οι Κύπριοι δεν τους δέχονται σαν ξένους αλλά αγανακτούν επειδή ρίχνουν τα μεροκάματα γιατί είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν για οτιδήποτε τους δώσουν. Πιστεύετε αληθινά κ. Όθωνα ότι αυτή η κατάντια στην οποία μας έχει φέρει η δουλικότητα της κυβέρνησής σας στους διεθνείς και ευρωπαίους τραπεζίτες και στα φερέφωνά τους στην Ευρωζώνη δεν αξίζει ούτε ενός αυγού διαμαρτυρία;

Τη στιγμή μάλιστα πού μόνο τυπικά δεχτήκατε το αυγό εσείς. Στην πραγματικότητα, το αυγό έπεσε επάνω μας κι επάνω στους καναπέδες του εφησυχασμού, της αδράνειας και του φόβου μας. Εμείς είμαστε οι αληθινοί αρμόδιοι να κάνουμε μήνυση. Δεν θα την κάνουμε όμως γιατί εμείς το πήραμε το μήνυμα. Μαζευτήκαμε μάλιστα και φωνάζουμε και στους άλλους που δεν τους έφτασε η βολή:

ΚΟΥΝΗΘΕΙΤΕ ΡΕ! ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΑ ΑΥΓΑ!

της ΕΒΕΛΙΝΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

πηγή